Srbija

First topic message reminder :

Srbija Uvod

Srbija je prelepa zemlja brdovitog Zapadnog Balkana, među 10 zemalja u Evropi koje morate posetiti, jer je iznad svih očekivanja - jedinstveno autentičan deo jugoistočne Evrope. Srbija je riznica bogate istorije i kulturnog nasleđa iz rimskog, vizantijskog, srednjovekovnog i modernog doba. Srbija je strateški i dragocen deo Balkana, pun uzbudljivih raznolikosti i prijatnih iznenađenja, bogat tradicijom i očuvanim prirodnim i kulturnim dobrima.

Lista zaštićenih kulturnih dobara Srbije obuhvata 156 nepokretnih dobara od izuzetnog značaja, među kojima je 6 na UNESCO listi svetske kulturne baštine. Lista zaštićenih prirodnih dobara Srbije uključuje 5 Nacionalnih Parkova, 10 Parkova prirode, 14 Predela izuzetnih odlika, 72 Prirodnih Rezervata i Specijalnih Rezervata Prirode, 287 Spomenika Prirode itd...

Srbija je zemlja izuzetno gostoprimljivih ljudi, zavodljivih specifičnosti, nesvakidašnjih ritmova, nezaboravnih tonova, odlične zabave i čarobnih mirisa, koje prati bogatstvo "mentalnih ukusa".

Novak-Djokovic-Serbia
[You must be registered and logged in to see this image.]

Ljudi Srbije su najbolji brand ! Mnogi za Srbe kažu da su veoma srdačni, ponosni, hrabri, otvoreni, strastveni, preduzimljivi, velikodušni, brižni i izuzetno gostoprimljivi. Srbi su uglavnom snažne "balkanske genetike", maštoviti i kreativni, ali i veoma porodični. Uzastopno stradanje pod stranim osvajačima doprinelo je neustrašivosti i plemenitosti Srba. Srbi su emotivni i često dostojanstveno govore o svojoj istoriji i očekivanjima. Najverovatnije zahvaljujući naslednoj genetici, Srbi su veoma istrajni, energični i pozitivni. Rade na razvoju svoje voljene Srbije i raduju se budućnosti, iako svesni problema sa kojima se zemlja suočava /ratovi na Balkanu i 15 godina izolacije je uništilo jaku privredu nekadašnje Jugoslavije/.

Beograd i drugi veliki gradovi su gusto naseljeni i u njima je izvanredno živo. Noćni život u Srbiji i Beogradu je potpuno neverovatno iskustvo, koju mnogi ocenjuju najboljim u Evropi, zbog prijatnih mesta i ljudi, koji znaju da se opuste i druže. Beograd, glavni grad Srbije nudi povoljan život metropole na raskrsnici Centralne i Istočne Evrope, zahvaljujući mnoštvu kafića i restorana i raskošnoj umetnosti i književnosti. Posetioci Beograda iz drugih delova Srbije smatraju glavni grad Srbije užurbanim, misterioznim, prihvatljivim i definitivno nezapadnim.

Van gradova je život stanovnika sela u Srbiji mnogo, mnogo mirniji. U selima Srbije ste opijeni mirisima prirode i čistim vazduhom, pijući vodu sa svežih planinskih izvora. Seoski poslovi se obavljaju ručno, korišćenjem starog oruđa i malih traktora. Ljudi imaju vremena da sednu i uživaju u jakoj kafi, domaćoj rakiji ili cigareti, jer je ta kofeinska kombinacija mnogima omiljeni svakodnevni ritual. U seoskim područjima Srbije su način života i odeća lokalnog stanovništva jednostavni i tradicionalni. Nedelja je dan odmora, te i oni koji nisu vernici, nastoje da ne rade nedeljom.

Ljudi u Srbiji /pogotovo mlade generacije/ znaju pomalo engleski jezik, što olakšava komunikaciju sa gostima iz inostranstva. Turisti, posebno Amerikanci, nisu još uvek česti gosti u Srbiji, ali je stanovništvo uvek oduševljeno interesovanjem posetilaca za srpsku kulturu i istoriju. Rukovanje sa predstavljanjem je u Srbiji uobičajeni način pozdrava muških i ženskih osoba. Rukovanje je oblik poštovanja i čak se smatra nepristojnim međusobno upoznavanje bez rukovanja. Kada se osobe bolje poznaju, pri susretu se tri puta se poljube, što je u skladu je sa pravoslavnim običajima u Srbiji i predstavlja opšti način pozdravljanja bliskih osoba.

Milorad-Cavic-Serbia

[You must be registered and logged in to see this image.]

Srbija je pretežno planinska zemlja, sa 27% ukupne teritorije prekrivene šumama u centralnim i južnim područjima, dok je prostrana ravnica Vojvodina u severnom delu zemlje. Veliki planinski deo zapadne i južne Srbije obuhvata nekoliko najznačajnijih planinskih sistema Balkana : Dinarski planinski sistem na zapadu, severne Prokletije i Šar planina u jugozapadnom delu, dok je planina Balkan u Istočnoj Srbiji. Padine planina Srbije se u severnom delu zemlje spuštaju prema rekama Dunavu i Savi, dok se njihovim rekama i pritokama napajaju reka Drina, koja čini deo zapadne granice, Kolubara, Morava i Timok. Severoistočni deo Srbije je plodna ravnica Dunava, u koga se ulivaju Sava, Tisa i Morava. Brojna jezera u Srbiji su prirodna i veštačka i odlikuje ih smaragdna voda i očuvana priroda, te su dragocena odredišta ribolovaca i lovaca, ali i mnogobrojnih turista.

Srbija je podeljena na 29 okruga, od kojih se 5 nalazi na Kosovu i Metohiji, trenutno pod upravom UN-a i posebnog okruga Grada Beograda. Okruzi su podeljeni na 108 Opština.

Južni Sloveni (ili Jugosloveni) su jedna od pet glavnih etničkih grupa na Balkanskom poluostrvu, koju čine Srbi, Hrvati i Slovenci. Iako je pokret političkog ujedinjenja ovih naroda započeo početkom 19. veka, južni Sloveni su istorijski bili podeljeni i pod upravom različitih sila, kao što su Turska, Italija, Austrija, Mađarska i Bugarska.

U Srbiji, po popisu iz 2006. godine živi 9797000 stanovnika, koje čine većinski Srbi, te ostale nacionale zajednice - Albanci, Mađari, Slovaci, Rusini, Rumuni, Hrvati, Crnogorci, Bugari i Makedonci i drugi. Vojvodina je jedna od etnički najraznovrsnijih teritorija u Evropi, sa više od 25 različitih nacionalnih zajednica. Prema poslednjem popisu iz 2002. godine, pokrajina Vojvodina ima oko 2 miliona stanovnika, od kojih su 65% Srbi, 14,3% Mađari, 2,79% Slovaci, 2,78 Hrvati, neopredeljeni 2,71%, Jugosloveni 2,45%, Crnogorci 1,75%, Rumuni 1,50%, Romi 1,43%, Bunevci 0,97%, Rusini 0,77%, Makedonci 0,58%, regionalno opredeljeni 0,50%, Ukrajinci 0,23% i druge nacionalne zajednice – Albanci, Slovenci, Nemci, Poljaci, Kinezi ....

Po Ustavu Srbije, zvanični jezik u Srbiji je srpski, dok su u Vojvodini sledeći jezici takođe zvanični – rumunski, rusinski, mađarski, slovački i hrvatski, a na Kosovu i Metohiji je zvanični jezik albanski.

Ćirilica je zvanično pismo u Srbiji, ali se uporedo koristi i latinica. Srpsko ćirilično pravilo Vuka Stefanovića Karadžića glasi : "Piši kao što govoriš, čitaj kako je napisano" Vuk Stefanović Karadžic.Zbog istorijskih razloga, srpski, koji je nekada bio deo srpsko-hrvatskog ujedinjenja je doneo upotrebu latinice. Ćirilično pismo, poznato i kao azbuka, po starom nazivu slova kojima počinje je pismo koje koriste neki istočni i južnoslovenski jezici – beloruski, bugarski, makedonski, ruski, rusinski, srpski i ukrajinski, kao i mnogi drugi jezici nekadašnjeg Sovjetskog Saveza, Azije i Istočne Evrope.

Srbija, kojom teče Dunav, prošarana šljivicima i podeljena planinama prekrivenim divljim cvećem je jedna od davno zaboravljenih lepotica Evrope. Srbija je zemlja bogate kulture, duboke religije i divlje prirode. Posetioci Srbije mogu uživati u srednjovekovnim manastirima, smeštenim u podnožjima planina vekovima, prekrasnim vodopadima, toplim lekovitim izvorima, domaćem vinu i njenim prijatnim stanovnicima.
Srbija ima mali broj stanovnika na relativno velikoj teritoriji. Veći deo nenastanjene teritorije Srbije obuhvataju zaštićeni nacionalni parkovi. Srbija ima pet veličanstvenih nacionalnih Parkova, koji su staništa praistorijske flore, sa vodopadima, pećinama i divljom lepotom, koja je odlika ove neobeležene zemlje. Oni koji posete divlje predele Srbije su oduševljeni nepoznatim lepotama seoskog ambijenta Srbije.
Planine Srbije su lako dostupne i predstavljaju izvanrednu destinaciju za odmor, tokom čitave godine. Skijaška sezona u Srbiji je duga, zahvaljujući svežem snegu. Planine Tara, Kopaonik i Golija su vrhunski zimski i letnji centri, sa obiljem zelenila tokom čitave godine. Ski centar Brezovica na planini Šari, na nadmorskoj visini od preko 2200 metara je najbolji ski centar Srbije, kao i mesto bogatog lova u vansezoni.
Srbija je dugo bila zanimljiva turistička destinacija onima koji žele da poboljšaju zdravlje u nekoj od brojnih lekovitih banja. Lekoviti izvori, čist planinski vazduh i blaga klima su odlične odlike lekovitih i zdravstvenih banja Srbije. Najpoznatija banja u Srbiji je Vrnjačka Banja, koja postoji više od 120 godina. U Vrnjačkoj Banji postoji nekoliko prirodnih izvora, čija je voda lekovita. Vrnjačka Banja se nalazi na području, koje je od 12. veka dragoceno za kulturu, arheologiju i istoriju Srbije.

Sela Srbije su prava riznica narodnih običaja i jedinstvenog gostoprimstva lokalnog stanovništva. Jedna stvar koju ne možete poreći o svadbama u Srbiji je da su svadbarska veselja nezaboravna. Zavetovanje dvoje ljudi jedno drugome pred drugima je uobičajeni ritual svadbe u Srbiji. Da bi svadba ostala u sećanju, mnogi se odlučuju za venčanje na neobičnim mestima u Srbiji – neobična i nezaboravna svadba znači dobar početak zajedničkoj života.

Raskošna priroda, drevna istorija i izvanredna kultura Srbije su vrednosti koje treba upoznati. Srbija je zemlja bogate istorije i brojnih kulturnih spomenika i veličanstvenih znamenitosti. Srbija je, skrivena od sveta vlašću vladara i decenijskim ratom, dočekala da se pokaže i predstavi svetu svojom suštinom – kao riznica moderne Evrope.

Slava – zaštitnik svetac je božanski oblik pravoslavlja, duboko ukorenjen u srpskom tradicionalnom biću. Slava je posebna odlika srpskog naroda, koju proslavljaju jedino Srbi. Duboki smisao slavljenja slave leži u najprosvetljenijem savršenstvu srpskog naroda – savršenstvu svetog čoveka, koji je čovek oslobođen od zemaljskog života, čist od nepravde i taštine, čovek ispunjen ljubavlju prema Bogu i ljudima, neustrašiv prema smrti, jednom rečju – čovek duševan !
Za slavu se okupi čitava porodica, kada je sve pripremljeno, uključujući tradicionalnu hranu - "slavski kolač" i "koljivo". "Slavski kolač" bukvalno znači slavska torta, mada je zapravo više slična hlebu. U zavisnosti od perioda kada se slavi slava, posni ili mrsni period u godini, slavski kolač se priprema sa jajima, maslacom i mlekom ili bez ovih namirnica. Vrh slavskog kolača se ukrašava znakom krsta goluba mira i drugim simbolima, vezanim za porodicu. "Koljivo" (takođe "žito") se priprema od kuvane pšenice. Koljivo može biti pripremljeno na razne načine, ali se najčešće koriste orasi, oraščić i ili karanfilić i med. Pšenica je simbol Hristovog Uskrsnuća i uskrsnuća pokojnika članova porodice. Ukoliko slava pada u periodu posta, pripremaju se posna jela – od namirnica koje nisu životinjskog porekla, odnosno kada nije post, za slavu se služe se mrsna jela - pripremljena od sadržaja životinjskog porekla, te se za slave u Srbiji kaže da su posne ili mrsne. Na dan slave, porodica ide u crkvu i prisustvuje liturgiji i učestvuje u Svetom Pričešću. Posle liturgije, sveštenik je pozvan u kuću domaćina slave, gde on služi kratku liturgiju kojom priziva poštovanje sveca, blagosilja slavski kolač i koljivo, kao i slavsku sveću. Iako nije neophodno, sveštenik takođe blagosilja kuću i služi kratku liturgiju za upokojene rođake.

Ruski diplomata i naučnik Ivan Stepanovič Jastrebov 1886. godine piše o važnom srpskom običaju slavi - "Slava se slavi kod Srba ne samo u Srbiji, već i u Austriji, Mađarskoj, Bosni, Crnoj Gori, Kosovu, Moravi i području Prizrena, kao i u područjima oko Skopja, Velesa, Prilepa, Bitole i Ohrida, uključujući takođe i Debar i okolinu Tetova. Svi stanovnici u pomenutim krajevima takođe govore slovensko-srpskim dijalektom i smatraju ovaj običaj slave svetinjom."

Najčešće slave u Srbiji su Sveti Nikola – 19. decembarm Sveti Đorđe – 6. maj, Sveti Jovan Krstitelj – 20. januar, Sveti Dimitrije – 8. novembar i Sveti Arhanđel Mihajlo – 21. novembar. Srpska Pravoslavna Crkva koristi Julijanski kalendar, koji je bio u upotrebi do 20. veka kao narodni kalendar, posebno u pravoslavnim zemljama, ali je zamenjen novom verzijom Gregorijanskog kalendara. Još uvek se koristi u nekim pravoslavnim crkvama, među kojima su Srpska Pravoslavna Crkva, Sveta Gora u Grčkoj i Berberi u Južnoj Africi.

U Srbiji, u kojoj je Julijanski kalendar poštovan kao zvanični kalendar, po tradiciji Srpske Pravoslavne Crkve, je Nova godina prvi put proslavljena 31. decembra 1919. godine, kada je Kralj Aleksandar Karađorđević prihvatio Gregorijanski kalendar, kao nacionalni kalendar.

izvor:panacomp

ISTORIJA SRBIJE


[You must be registered and logged in to see this image.]

Tokom velikih migracija u Evropi /u 5. i 6. veku/ srpski preci se sa raznih prostora doseljavaju na balkansko poluostrvo u širokom području, između četiri mora /Crnog, Jadranskog, Egejskog i Jonskog/. Na ovom prostoru je nastala najstarija srpska feudalna država Raška /Raschka, Rascia, Rassa/, kasnije Srbija, i Duklja, kasnije Zeta i Crna Gora, koje su ujedinile susedna srpska plemena u najznačajniju srednjovekovnu državu na Balkanu, koja je u 9. veku prihvatila hrišćanstvo. Stefan Nemanja, koga je vizantijski car priznao kao velikog srpskog župana, je 1159. godine osnovao dinastiju Nemanjića, koja je vladala Srbijom naredna dva veka. Sin Stefana Nemanje i njegov naslednik je krunisan za kralja čitave srpske države 1217. godine sa Papinim blagoslovom. Njegov brat, Sava, prvi srpski arhiepiskop je uspeo u nastojanju da odstrani papin uticaj na kraljevstvo. 1219. godine je Sveti Sava dobio saglasnost Patrijarha u Konstantinopolja za autokefalnost srpske pravoslavne crkve. Jačina srpskog kraljevstva je poremećena veličanjem bugarskog carstva tokom vladavine Ivana II /Ivana Asena/, ali je srpska država doživela svoj vrhunac tokom vladavine Stefana Dušana, krunisanog za kralja 1331. i 1346. godine za srpskog cara, postavši najjača imperija na balkanskom poluostrvu, čiju je većinu teritorije posedovala.

Srpska država je u svim evropskih državama uvažavana po svom velikom privrednom, društvenom i kulturnom značaju. Nakon smrti Stefana Dušana 1355. godine, srpsko carstvo se raspada i pada pod vlast Otomanske imperije. Srpska vojska je doživela poraz u bitci na Marici 1371. godine, kada je umro poslednji srpski vladar, Stefan Uroš V, ne ostavivši svog muškog potomka. Njegov naslednik, Lazar se zadovoljio titulom kneza. Pogubljen je 1389. godine tokom bitke na Kosovom Polju, kada je vrhuška srpskog plemstva uništena i sudbina nezavisne Srbije zapečaćena, tako da Kosovo za Srbe ima poseban simbolički značaj. Sinu kneza Lazara, Stefanu Lazarevću je dodeljena vlast /1389 – 1427/ u oslabljenoj i podeljenoj Srbiji pod sultanom Bajazitom I, kome je plaćao danak. Iako su Stefan Lazarević i njego naslednik, Đurađ Brankovic, /vladao od 1427. do 1456.g/ primili titule despota Vizantijske Imperije, Turci su sistematski osvajali njihove posede. Sukob za prevlašću među Brankovićima se završio 1459. godine, pripajanjem Srbije Otomanskom carstvu, pod sultanom Muhamedom II. Beograd, tada pod vlašću Ugarske, pada pod tursku vlast 1521. godine. Tokom vekovne turske vladavine nad Srbijom, narodna tradicija i sećanje na Dušanovo carstvo su očuvani zahvaljujući Srpskoj pravoslavnoj crkvi.

Srbija je postala turska pokrajina sa pašalukom ustoličenim u Beogradu. Turska vlast je bila neizdrživa, jer je srpsko plemstvo istrebljeno, a pravoslavni seljaci tretirani kao roblje. Mnogi Srbi su se povukli iz južnih krajeva zemlje u Austriju i Ugarsku, proterani od Turaka. Islam je u to vreme bio u procvatu, posebno u Raškoj, na Kosovu i u Bosni. Mnogi Srbi i Hrvati su primili islam, što je konačno rezultiralo nastankom bosanske nacije. Vladavina Turaka je imala ključni uticaj na istoriju Srbije : prožimanje kultura Slovena, Vizantinaca, Arapa i Turaka, tako da su i danas vidljiva mnoga znamenja i kulturna obeležja iz vremena Otomanskog carstva. Vladavina Turske je trajala do 1804. godine, kada se diže ustanak protiv tiranije, da bi 1867. godine poslednje turske trupe napustile Srbiju. Ustav iz 1869. godine je posle Berlinskog kongresa, obezbedio veću moć Skupštine, što 1878. godine dovodi do ponovnog uspostavljanja srpske države i njene formalne nezavisnosti. Jačanje parlamentarne vlasti i širenje ekonomske moći je Srbiji omogućilo prestižni status u okruženju, što je snažno privlačilo Južne Slovene koji su ostali pod Austro-ugarskom vlašću. Pripajanje Bosne i Hercegovine Austro-ugarskoj carevini 1908. godine je ugušilo razmišljanja o ujedinjenu ovog regiona sa Srbijom.

Srpska vojska je vodila herojsku borbu u pobedničkim ratovima tokom Balkanskih ratova i Prvog Svetskog rata, ali je 1915. godine nadjačana, nakon bugarskog pridruživanja Silama osovine i nemačke pomoći Austriji. U Prvom Svetskom ratu je Srbija imala 1.264.000 žrtava, što je bilo 28% njenog ukupnog stanovništva, odnosno 58% muške populacije. Srpska vojska i vlada su se povuke na grčko ostvro Krf, gde je 1917. godine proglašena zajednica Južnih Slovena, od predstavnika Srba, Hrvata, Slovenaca i Crnogoraca. 1918. godine je zvanično nastala Kraljevina Srba, Hrvata i Slovenaca, na čelu sa srpskim Kraljem Petrom I.

Tokom Drugog svetskog rata, Srbija je bila okupirana država-igračka u rukama Nemačke, koja je obuhvatala današnju teritoriju centralne Srbije i Banata, poznatu pod nazivom Nedićeva Srbija. Međutim, delovi današnje teritorije Srbije su bili pod okupacijom Hitlerovih kolaboracionih vojski iz Hrvatske, Mađarske, Bugarske, Albanije i Italije. Okupatori su počinili mnoge stravične zločine nad stanovništvom, posebno nad Srbima i Jevrejima.

Od 1945. godine Srbije je bila jedna od šest ustavnih jedinica Socijalisticke Federativne Republike Jugoslavije. Poznata kao Titova Jugoslavija, pod vođstvom Jugoslovenske komunističke Partije do 1992. godine, sačinjavale su je nezavisne socijalističke republike Slovenija, Hrvatska, Srbija, Bosna i Hercegovina, Crna Gora i Makedonija.

Slobodan Milošević je 1986. godine postao predsednik Komunističke Partije Srbije. Bez obzira na građanske ratove u susednim republikama Hrvatskoj i Bosni i Hercegovini, UN su nametnule privredne sankcije Jugoslaviji, koje su oslabljene u septembru 1994. godine, kada je Srbija objavila da ukida pomoć Srbima u Bosni. U Dejtonu - SAD su 1995. godine Predsednici Srbije, Bosne i Hrvatske potpisali mirovni sporazum. Srbija je bila mirna do 1998. godine, kada su počeli sukobi na Kosovu. Želja većine etnički čistih Albanaca na Kosovu za nezavisnošću ili njihovom prisajedinjenju sa Albanijom se manifestuje terorizmom i krvavim ishodima. Početkom 1989. je Slobodan Milošević ukinuo autonomiju Kosovu i Metohiji, koju je Tito formirao i definisao Ustavom 1974. godine, kada su poslate vojne snage da spreče proteste većinskog albanskog stanovništva na Kosovu.

Tokom 1998. i 1999. su nastavljeni sukobi na Kosovu između jugoslovenskih snaga bezbednosti i kontraverzne "Oslobodilačke vojske Kosova", što je 1999. rezultiralo NATO vazdušnim napadima na srpske vojne i druge civilne ciljeve u trajanju od 78 dana. Bombardovanje Srbije je prekinuto kada se predsednik Slobodan Miloševic saglasio sa povlačenjem svih bezbednosnih snaga, uključujući i vojne i policijske, zamenivši ih međunarodnim snagama bezbednosti, u zamenu da Kosovo formalno ostane u okviru jugoslovenske federacije.

Od 1992. do 2003. godine Srbija je, skupa sa Crnom Gorom, bila clanica Savezne Republike Jugoslavije.

Demokratska opozicija Srbije je pobedila na skupštinskim izborima održanim u decembru 2000. godine kada je, nakon Miloševićevog gubitka vlasti od Vojislava Kostunice, formirana prva nekomunistička, nesocijalistička vlada, posle 55 godina. Zoran Đinđić je postao predsednik vlade Republike Srbije. Demokratske opozicija Srbije se obavezala da stvori tržišnu privredu i razmontira autoritarnu vlast koju je uspostavio Milošević i potom, 2001. godine, isporučila nekadašnjeg predsednika zemlje Sudu za ratne zločine UN u Hagu. Odnosi između Đinđića i jugoslovenskog predsednika Koštunice su postali veoma zategnuti, kroz značajna nastojanja predsednika vlade zainteresovanog za podsticanje privrede i odnosa sa Zapadnom Evropom, u odnosu na ocuvanje jugoslovenske federacije. Đinđić je ubijen 12. marta 2003. godine i srpski zvaničnici su optužili kriminalnu bandu odgovornom za ubistvo. Ubistvo premijera Zorana Đinđića je izazvalo intenzivna hapšenja vladinih, bezbednosnih i kriminogenih ličnosti povezanih sa organizovanim kriminalom i prethodnom vladavinom Miloševica.

Od 2003. do 2006. godine Srbija je bila članica Državne zajednice Srbije i Crne Gore, nastale nakon Savezne Republike Jugoslavije.

17. marta. 2004. godine Kosovo je buknulo u rulju anti-srpskog nasiljem koje je primoralo Srbe iz mešovitih urbanih i izolovanih srpskih etničkih sredina na iseljavanje. Ogromna šteta je naneta demoliranjem srpskog i svetskog neprocenjivog kulturnog nasleđa. Predsednik Kostunica je pozvao, kao i ranije, na podelu pokrajine Kosovo na srpske i albanske kantone. UN i kosovski Albanci su odbacili takav predlog, dok su Srbi ostali suprostavljeni potpunoj nezavisnosti Kosova, tako da je konacni status Kosova jos nedefinisan.

Trenutni predsednik Srbije je Boris Tadic, prozapadni reformista i predsednik Demokratske stranke /DS/. Boris Tadić je za predsednika Republike Srbije izabran sa 53% glasova u drugom krugu predsedničkih izbora u Srbiji, održanim 27. juna 2004. godine, nakon nekoliko neuspelih izbora. 2002. godine.

21. 05. 2006. Crna Gora je održala referendum o održivosti Unije državne zajednice sa Srbijom. Sledećeg dana, državno potvrđeni rezultati od 55,5% glasača su ozvaničili nezavisnost Crne Gore, prevagnuvši iznad 55% glasova potrebnih za održavanje referenduma. 03.06.2006. godine je Skupština Crne Gore proglasila nezavisnost Republike Crne Gore.

05.06.2006. godine je Narodna Skupština Srbije proglasila Republiku Srbiju za naslednika Državne zajednice.

Na svečanoj sednici Skupstine Srbije, koja je održana u Domu Narodne skupštine u Beogradu, 8. novembra 2006. godine, proglašen je Novi Ustav Srbije, koji stupa na snagu danom proglašenja u parlamentu. U reprezentativnom zdanju na Trgu Nikole Pašića, u kome su do sada svečano proglašavani svi ustavi bivše jugoslovenske države, prvi put proglašen je i Ustav Srbije.

Zahvaljujući svojoj dugoj i bogatoj istoriji, Srbija ima mnogo zanimljivih i uzbudljivih znamenitosti.

izvor:panacomp

KULTURA SRBIJE

[You must be registered and logged in to see this image.]

Srpski kulturni identitet počiva na mešavini istočnih i zapadnih kulturnih obrazaca. Jedanaest vekova vizantijskog carstva su značajno uticali na srpsku srednjovekovnu duhovnost, umetnost i drzavnost, koji se ogledaju u kulturnom nasledju istočnjačkog duha srpske kulture kroz pravoslavno hrišćanstvo, vizantijski stil gradnje, srednjovekovne manastire, ćirilicu/ i viševekovne otomanske vladavine na balkanskim prostorima - nekoliko hiljada reči u srpskom jeziku poreklom su iz turskog jezika, dok se srpska nacionalna kuhinja u velikoj meri sastoji od midifikovanih orijentalnih specijaliteta.

Istorija naroda na tlu Srbije oduvek je bila burna. Lepenski Vir u Đerdapu na obali Dunava trajno je naseljen još u šestom milenijumu pre n.e. U neolitu su nastala arheološka nalazišta poznata kao nosioci "starčevačke kulture" i "vinčanske kulture". Kontinuitet se ne prekida, Kelti, Tračani, Iliri, Grci, Rimljani, Vizantinci... Snaženje nemanjićke države prati procvat kulture. Pisanjem biografija srpskih vladara rađa se originalna srpska književnost. Sačuvani srednjovekovni hramovi, vladarske zadužbine, islikani freskama i ukrašeni ikonama, svedočanstva su o visokom nivou graditeljstva i slikarstva u srpskoj srednjovekovnoj državi.

U Gomolavi na obali Save /Srem, u Vojvodini, pruža se retka prilika znatiželjnima da prate kontinuitet kultura od oko 5000. godine pre n.e. do 16. veka. Iz antičkog doba najveću vrednost imaju ostaci grada Sirmijuma u Sremskoj Mitrovici. Uticaji u dodiru kultura Istoka i Zapada vide se na ostacima građevina iz srednjeg veka, a u srpskim pravoslavnim manastirima /12. - 18. vek/ sačuvani su retki primerci srednjovekovne primenjene i likovne umetnosti, rukopisne i štampane knjige.

...."Poput stapanja drevnih i slovenskih sastavnih elemenata, slično rimskim i germanskim sastojcima u razvoju i integraciji Zapadne Evrope, Srbi su posedovali slične kulturne i intelektualne crte u razvoju svoje grupne svesti, kojima su očuvali svoju zajednicu i obezbedili grupni identitet i dugovečnost". "Srbi" - Sima M. Cirkovic

izvor:panacomp

MUZEJI I GALERIJE SRBIJE

[You must be registered and logged in to see this image.]

Galerije Bačkog Petrovca

Galerija "AHOJ" -- Galerija "URBANČEK" -- UDRUŽENJE ŽENA Bački Petrovac

- Galerija "AHOJ" - prijatan ambijent umetničke galerije i radionice, gde pored raznih umetničkih predmeta i antikviteta slovačke kulturne baštine, možete i sami učestvovati u izradi predmeta od keramike, stakla, platna, slame i suvog bilja i cveća, koje možete poneti sa sobom kao suvenir.

- Galerija "URBANČEK" - Vladimir Urbanček, slikar hiper-realista, nakon dugogodišnjeg boravka u SAD, vraća se u rodno mesto, Bački Petrovac i otvara svoju galeriju, da bi svoja kapitalna dela ostavio za pokolenja. U autentičnom ambijentu slovačke kuce, uz druženje sa domaćinima, možete uzeti aktivno učešće u stvaranju umetničkih dela, slikajući po instrukcije umetnika.

- Udruženje žena Bački Petrovac - stalna postavka tradicionalnog slovačkog domaćinstva ili bogate kulturne riznice Slovaka. Kulturno nasleđe, brižljivo održavano i negovano, uz ljubazno osoblje i vredne domaćine, daje inspiraciju za otkrivanje starih kulinarskih specijaliteta....

izvor:panacomp

Etnografski Muzej


Etnografski Muzej je osnovan u Beogradu u februaru 1901. godine, ali njegovi koreni sežu dublje u prošlost. Etnografski Muzej predstavlja jednu od najznačajnijih etnoloških ustanova Srbije koje temeljno proučavaju tradicionalnu kulturu i jedan je od najstarijih muzeja na Balkanskom poluostrvu. U okviru Narodnog muzeja Srbije (Serbskonarodni muzeum) nalazio se, još 1844. godine, jedan broj etnografskih predmeta.

Etnografski Muzej je ustanova koja se pre svega bavi klasičnom muzeološkom delatnošću, odnosno zaštitom etnografskih pokretnih kulturnih dobara, ali ne samo time. Stručna muzeološka obrada predmeta u Etnografskom muzeju je potpuna, a Muzej često stručno pomaže manjim muzejima da obrade i konzerviraju svoje fondove. Tokom Prvog i Drugog svetskog rata Etnografski Muzej je ostao bez velikog broja predmeta koji su uništeni u ratnom vihoru. Zahvaljujući očuvanosti tradicionalnog načina života na Balkanu, posle Prvog svetskog rata nastavlja se sa popunom fonda Etnografskog Muzeja, a 1926. godine odštampana je prva sveska Glasnika Etnografskog muzeja, koji do danas redovno izlazi. Posle Drugog svetskog rata otpočelo je sistematsko etnološko proučavanje etnografskih oblasti, obavljen je veliki broj pojedinačnih istraživanja, a započinje i rad na sistematizovanoj i naučno zasnovanoj konzervaciji predmeta. Prva stalna postavka Etnografskog muzeja otvorena je 20. septembra 1904. godine i od tada kustosi muzeja neprestano sakupljaju etnografske predmete, tako da se fond Etnografskog Muzeja neprekidno uvećava. Etnografski muzej je započeo samostalnu izdavačku delatnost još 1926. godine, kada je publikovan prvi broj Glasnika Etnografskog muzeja, koji bez prekida izlazi i predstavlja jednu od najznačajnijih etnološko-antropoloških publikacija u Srbiji. Danas Etnografski muzej redovno izdaje, osim Glasnika, kataloge izložbi koje priređuju kustosi muzeja i koji sadrže važne stručne tekstove, vodiče kroz zbirke muzeja, naučne studije i popularnu literaturu sa temama iz etnologije. Fond Etnografskog muzeja sadrži preko 160 000 predmeta i struktuiran je tako da predstavlja obrazac tradicionalne seoske, ali i gradske kulture čitavog Balkanskog poluostrva. Etnografski Muzej je podeljen na veći broj zbirki, koje su formirane tako da se ne mogu posmatrati izolovano, već samo kao deo ukupnog fonda muzeja, a samim tim i kao deo sistema tradicionalne kulture. Sastavni deo Etnografskog muzeja je Manakova kuća, arhitektonski spomenik od velike kulturne vrednosti. Danas je to depandans Etnografskog muzeja Srbije u kome se čuva i izlaže legat „Etnografska spomen zbirka Hristifora Crnilovića".

izvor:panacomp

Galerija Matice Srpske

Galerija Matice Srpske je najbogatiji umetnički muzej srpske umetnosti novijeg doba. Osnovana je 1847. godine. Kao samostalna ustanova Matice Srpske deluje od 1958. godine. Njena stalna izložba hronološki prikazuje odabrana dela iz celokupnog umetničkog fonda koji sadrži oko pet hiljada umetničkih radova značajnih za nacionalnu istoriju umetnosti novijeg doba i kulturu srpskog naroda u Vojvodini od kraja 17. do kraja 20. veka. Sva umetnička dela koja je Galerija Matice Srpske primila na poklon od mnogobrojnih darodavaca, preuzela na čuvanje od Srpske pravoslavne crkve i drugih vlasnika, otkupila iz privatnog vlasništva ili pribavila planskim kopiranjem zidnih slika, čuvaju se, proučavaju, zaštićuju i koriste pod odgovarajućim uslovima.U zavisnosti od fizičkih, umetničkih i kulturno istorijskih svojstava, umetnička dela u fondu Galerije Matice Srpske razvrstavaju se u sistematske zbirke srpskog slikarstva, grafike, crteža, skulpture, oleografija i kopija. Sve zbirke su dostupne javnosti i razgledaju se u stalnoj postavci i na povremenim izložbama.

Po značaju i celovitosti izdvajaju se zbirke srpskog slikarstva, grafike i crteža 18. i 19. veka. One u punoj meri odražavaju sve vidove složenih procesa evropeizacije srpske umetnosti u periodu od Velike seobe 1690. godine do Ujedinjenja 1918. godine. Zbirka 20. veka, pored radova slikara i vajara iz Vojvodine, sadrži i dela autora sa šireg jugoslovenskog prostora. Formirana je u poslednjim decenijama i to pretežno otkupima ili donacijama. Završni segment stalne izložbe, koji obuhvata najvrsnija dela srpskog slikarstva prve polovine 20. veka, otvoren je za javnost 1992. godine, a njegovo proširenje na srpsku umetnost druge polovine 20. veka ostvareno je u 1997-oj, dakle, u godini obeležavanja velikog jubileja odnosno 150 godina postojanja i rada Galerije Matice srpske. Galerija Matice Srpske organizuje povremene izložbe monografskog ili tematskog karaktera i izdaje prateće kataloge, monografije i druge posebne publikacije iz oblasti novije srpske umetnosti. U okviru javnog rada sa publikom, osim redovnih popularnih tumačenja stalne postavke, samostalno ili u saradnji sa drugim muzejima i kulturnim ustanovama priređuje stručna predavanja, promocije i koncerte.

izvor:panacomp

Sarganska osmica i Mecavnik Drvengrad

Jedna od najlepših železničkih trasa na svetu je do 1974. godine prolazila Mokrom Gorom. Pruga uskog koloseka je Beograd povezivala sa Sarajevom i pedeset godina otvarala vrata u svet Mokroj Gori. "Sarganska Osmica" je deonica pruge koja povezuje Zapadnu Srbiju sa Istočnom Bosnom i doline reka Zapadne Morave i Drine. Sagrađena je 1925. godine i svojom duzinom od 13,5 km od Sargana do Mokre Gore, postiže visinsku razliku od 450 metara. Putanja pruge uskok koloseka, širine 0,76 metara je izgrađena u nesvakidašnjem obliku broja osam, po čemu je i nazvana, jer voz laganim kretanjem na relaciji od Sargana do Mokre Gore, prolazi kroz 20 tunela i preko 5 mostova. 1974. godine je železnički saobraćaj na ovoj relaciji bio obustavljen, te je 1999. godine ponovo uspostavljen, nakon sveobuhvatnih radova, na radost mnogobrojnih posetilaca ovog regiona i Srbije.

Nadomak Mokre Gore, sela Jatare i pruge Šarganska Osmica, na samoj planini Šargan, nalazi se brdo Mećavnik, na kome je niklo Etno seloDrvengrad Emira Kusturice. Naš poznati reditelj kaže za ovo "mesto moći " da je njegov životni projekat. Na brdu se nalaze 22 zgrade različitih sadržaja: kuće u tradicionalnom zlatiborskom stilu, crkvica sa zvonikom, biblioteka, dućani, čajdzinice, bioskopska sala, trim kabinet, saune i slično.Na brdu Mećavnik, gde je snimao film "Zivot je čudo", čuveni filmski reditelj Emir Kusturica je "sazdao grad od drveta", izrađen od brvana zlatiborskih, tarskih i sarganskih cetinara. To je kulturno-tradicionalna celina, raskošno i maštovito bogata kulturnim obeležjima i turističkim sadržajima Zapadne Srbije, potpuno jedinstvena u autentičnim detaljima. Tradicionalno opremljene drvene kolibe planinskog stila, uz ljupku crkvu, bioskop, restorane, poslasticarnicu, biblioteku, bazen, sportsku halu, sportske terene i ski-stazu, kao i druge prigodne vrednosti, formirali su naselje "Drvengrad" koje, sa obližnjom "Sarganskom prugom" uskog koloseka, u prirodno potpuno očuvanom ambijentu, predstavlja jednu od najznačajnijih turistickih znamenitosti Srbije.

izvor:panacomp

Muzej Nikole Tesle

Nikola Tesla je "čovek koji je izumeo 20. vek". Muzej Nikole Tesle u Beogradu sadrži celokupnu zaostavštinu Nikole Tesle, koju je po njegovoj želji i zahvaljujući ogromnom trudu sakupio njegov nećak, Sava Kosanović, nakon smrti velikog genija 1943. godine u Njujorku. Vrednost izloženog materijala je od neprocenjivog značaja, obuhvatajući više od 150.000 raznovrsnih dokumenata vezanih za život i stvaralački rad Nikole Tesle. U muzeju se nalazi urna sa pepelom kremiranih ostataka, kao i zbirka izuma čuvenog genija. Nikola Tesla, veliki pronalazač i otvoreni srpski patriota je istinski obožavao slobodne srpske zemlje, Srbiju i Crnu Goru, kao i ostatak srpstva pritisnut okupacijom pod Austro-ugarskim i turskim jarmom. Nikola Tesla nikada nije krio svoja patriotska osećanja, čak naprotiv - on ih je isticao !

"Postoji nešto u meni što može biti iluzija, koja je čest slučaj kod mladih oduševljanih ljudi, ali ako bi bilo sreće da ostvarim neke od mojih ideala, bilo bi to na dobrobit čitavog čovečanstva. Ako ove nade budu postale stvarnost, najdragocenija poruka bi bila da je to zasluga Srba. Živela Srbija !"

"Kao što vidite i čujete, ostao sam Srbin i preko, gde sam potvrdio neka naučna istraživanja. Vi to takođe treba da budete po svom znanju i predanom radu, čime ćete veličati Srbiju širom sveta".

"Energija jedna misli može odrediti kretanje svemira !" Nikola Tesla

izvor:panacomp

Muzej Ponisavlja

Kuća porodice Ristić - Konak Malog Riste
Kuća porodice Hristić predstavlja najbolje očuvani spomenik tradicionalne arhitekture iz sredine 19.veka u Pirotu. Sagrađena je 1848. kao vlasništvo uglednog pirotskog trgovca Hriste Jovanovića, kada je predstavljala najraskošniju kuću u Pirotu tog doba. Kuća prema rasporedu i detaljima ima sve odlike balkansko-orijentalnog stila.

Pirotski ćilim

Cilimarstvo se razvijalo od 16.veka uporedo sa razvojem stočarstva. U 17.veku razboj na kojem su se izrađivali ćilimi dobio je naziv "Pirotski razboj", a u izradi su izdiferencirana četiri osnovna dela: spoljni i unutrašnji ćenar, ploča i polje. Visokokvalitetna izrada, savršena kompozicija i preovladavanje crvenih boja, glavne su odlike pirotskih ćilima. 1894. je osnovano Pirotsko trgovačko ćilimarsko udruženje. Pirotski ćilim je prvi put izložen u Beču 1886. na Svetskoj izložbi, gde je izazvao čuđenje zbog iste šare i sa lica i sa naličja.

Pirotska grnčarija

Pirot je bio centar grnčarskog zanata u Srbiji. Sredinom 19.veka imao je čak 40 grnčarskih radionica i proizvodilo se oko 70 različitih vrsta sudova. Pravilo se sve, od dečjih igračaka do pljoski za rakiju i bokala za vino. Korišćena je crvena glina i skladne boje, a urezivani su krugovi i cik-cak linije.

Nakit

Izrada nakita u Pirotu i okolini zasniva se na srednjevekovnim uticajima koja je kreirala autohtonu tipologiju po nazivom "Pirotski". 1896. u Pirotu su postojale 33 kujundžijske radnje koje su za izradu nakita koristile sve poznate tehnike izrade: livenje, iskucavanje, cezeliranje, emajliranje, filigran, granulaciju, pozlatu i posrebljavanje, tordiranje...na srebru, alpaku, zlatu, bronzi, mesingu, bakru uz dodatke poludragog i dragog kamenja.
Odevnim predmetima ukrašavanim na ovaj način, isticana je ekonomska moć i društveni položaj, a cenjen je zbog magijskog svojstva koje mu se pripisuje.

izvor:panacomp

Poljoprivredni Muzej - Muzej Poljoprivrede Kulpin

Kao jedina specijalizovana muzejska ustanova u zemlji za istraživanje i izučavanje agrarne prošlosti, muzej je osnovan 20. januara 1993. godine. Osnivanju su prethodile višegodišnje aktivnosti mnogih stručnih i naučnih radnika. Rezultat tih aktivnosti je da Muzej sada ima obezbeđen prostor, eksponate kao i uslove za razvoj, tako da je u relativno kratkom periodu postao institucija od izuzetnog kulturnog i naučnog značaja u izučavanju i prezentaciji agrarne prošlosti.Poljoprivredni muzej u Kulpinu čini kompleks dvoraca "Kaštel" i "Stari dvorac" koji su stavljeni pod zaštitu države kao spomenički objekti. U okviru kompleksa nalazi se osim dva dvorca, upravna zgrada, tzv. kovačnica, konjušnica i žitni magacin. Svi objekti su namenjeni muzeološkoj upotrebi i postepeno se adaptiraju osnovnoj nameni. Rekonstrukcijom žitnog magacina Muzej je dobio jedinstveni izložbeni i galerijski prostor. Muzej je okružen velelepnim parkom od 5 hektara koji predstavlja prirodni spomenik arboretum retkih biljnih vrsta. Osnovni cilj Poljoprivrednog muzeja prevashodno je da se sačuvaju od nestajanja i propadanja materijalni dokazi bogate agrarne prošlosti. Najvažniji zadatak Muzeja je sakupljanje, muzeološka obrada, čuvanje i zaštita kao i izlaganje - prezentacija prikupljenog materijala.

Istorijat gajenja hmelja

U regiji Bačkog Petrovca hmelj se gaji preko 250 godina. Istorija gajenja hmelja i proizvodnje piva je predstavljena dokumentima, predmetima i fotografijama.

Istorijat gajenja konoplje

Konoplja se tradicionalno gajila u našoj zemlji. Na izložbi je predstavljeno poreklo konoplje, a preko karata, dokumenata, fotografi ja i alata za preradu ove biljke prikazano je gajenje konoplje I njena prerada u kućnoj radinosti.

Istorijat gajenja sirka metlaša

Pored prikazanog istorijata gajenja sirka metlaša, na izložbi su postavljene i metle od različitih materijala sa raznih strana sveta. Posetioci mogu videti i sve faze ručne izrade metli od sirka.

Istorijat gajenja pšenice

Izložba se sastoji iz segmenata: poreklo I širina gajenja pšenice; selekcija i selekcionari pšenice kao i tehnologije proizvodnje pšenice kroz istoriju; tradicionalna žetva i vršidba, a prikazano je i skladištenje zrna kroz istoriju. Pored dokumenata i fotografi ja izložbu čine i određene poljoprivredne alatke.

Istorijat govedarstva

Na veoma edukativan način je prikazan istorijat i razvoj govedarstva preko rodonačelnika goveda, muznih i tovnih rasa krava kao i maketa krava; tradicionalan način uzgoja goveda. Pribor za veštačko osemenjavanje, muzni uređaji kao i uzorci koji se koriste kao stočna hrana.

Istorijat mlekarstva

Obrađen je istorijat mlekarstva od praistorijskih vremena do današnjeg doba. Obuhvaćene su sve vrste mlečne stoke u svetu - nekada i sada.

Tehnologija muže i prerade mleka, propraćena je dokumentima, fotografi jama, sudovima i aparatima za mužu i za proizvodnju mlečnih proizvoda.

Svinjarstvo - juče, danas, sutra

Izložba je posvećena proizvođačima svinja i svima onima koji se, direktno ili indirektno profesionalno bave, ili nameravaju da se bave ovom, za našu zemlju veoma važnom privrednom granom. Na ukupno 30 panoa sa 254 fotografi ja, uvodnim tekstovima i legendama prikazani su istorijat, razvoj, privredni značaj, mogućnosti i perspektiva svinjarstva.

Istorijat Poljoprivrednog fakulteta u Novom Sadu (1954 - 2004)

Preko osnivačkih i drugih važnih dokumenata, fotografi ja, prikazan je istorijat i razvoj od njegovog osnivanja pa do danas.

Ostale aktivnosti

U galerijskom prostoru organizuju se likovne izložbe, gde se smenjuju izlagači - umetnici. Prostorije Velikog dvorca "Kaštela" omogućavaju organizaciju kamernih likovnih izložbi, promocije knjiga, književnih večeri i koncerata. U letnjim mesecima u parku priređuju se koncerti i pozorišne manifestacije.

izvor:panacomp

Muzej Srpske Pravoslavne Crkve

Muzej Srpske Pravoslavne Crkve je osnovan 1926. godine, po odluci Skupštine Vladika Srpske Pravoslavne Crkve sa sabora u Sremskim Karlovcima, koji je odrzan četrdeset godina ranije. Cilj osnivanja Muzeja je bio predstavljanje razvoja Srpske Pravoslavne Crkve, perioda i raznovrsnih mesta, bez isticanja pojedinih eparhija, ličnosti i epoha. Eksponati izlozeni u Muzeju potiču iz raznih izvora. Vecina eksponata je doneta iz Zagreba, gde se nalazila tokom okupacije u Drugom Svetskom ratu.

Zbirke Muzeja Srpske Pravoslavne Crkve sadrže slikane portrete crkvenih velikodostojnika, starovekovne srpske rezbarije, stara srpska jevanđelja i štampane knjige, sve vrste crkvenih odora, svetih objekata od metala, drveta, slonove kosti, sedefa i koze, oltarski vez, voštanice, pečate istorijskih dokumenata.... Zadivljujuće muzejske zbirke međunarodnog značaja sadrže : jedinstvenu zbirku tekstila - pokrov iz 13. veka, za koji se veruje da je pripadao Kralju Milutinu, izvezen na bordo svili, obogaćen ornamentima, uokviren somotom i ukrašen zlatom; odežda Kneza Lazara sa grbom, sa utkanim lavovima, uz šlem, sa volovskim rogovima na metalnoj dugmadi; pokrov za svete mošti Kneza Lazara, koji je vezla monahinja Jefimija, udovica Despota Jovana Uglješe 1402. godine, izvanredan primerak veza zlatnim i srebrnim nitima na crvenom satenu; metalne ritualne posude i drugi sveti objekti od metala, koji su služili tokom liturgija, koji predstavljaju umetnički rad zanatlija, posebno srpskih zanatlija-zlatara; vizantijski krstovi i pečati, svećnjaci, izvanredni rukopisi i kaligrafski ukrašena jevanđelja, kutije za tamjan, brojne ikone /posebo ruske ikone/ i još mnogo toga...

izvor:panacomp

Narodni Muzej Valjevo

Narodni Muzej Valjevo osnovan je 1951. godine na inicijativu Opštine Valjevo i već više od pola veka uspešno obavlja poslove zaštite i prezentacije kulturne baštine na teritoriji grada Valjeva, kao i opštinama kolubarskog okruga. U svom sastavu ima 6 stalnih postavki, koje se nalaze u centralnoj zgradi muzeja i u Muselimovom konaku, dok je u pripremi i postavka u Kuli Nenadovića. Od ostalih postavki Narodni muzej Valjevo ima i postavke van Valjeva i to u Brankovini, Osečini i Struganiku.Prva postavka Muzeja je bila smeštena u Muselimovom konaku, podignutom u 18. veku, u čijem podrumu su 1804. godine bili zatvoreni valjevski knezovi Aleksa Nenadovic i Ilija Birčanin, pre "seče Knezova" na obali Kolubare, da bi potom njihove glave bile javno istaknute na krovu ove zgrade.

Kula Nenadovića je svakako simbol grada Valjeva. Podigao ju je Jakov Nenadović uz pomoć sina Jevrema u proleće 1813. godine, da bi se tu skladištila municija za potrebe ustanika. Krajem 1813. godine ustanici su morali da napuste Valjevo, a kulu preuzimaju Turci i pretvaraju je u tamnicu. Pri ponovnom oslobođenju Valjeva 1815. godine ustanici su zatekli Kulu punu izmučenih Srba. Srpski vojvoda Sima Nenadović, revoltiran postupkom Turaka, je naredio da se kula zapali, da bi je knjaz Miloš Obrenović obnovio 1836. godine.

Muzej čuva preko 24.500 predmeta sa izuzetnom muzejskom vrednošću, razvrstanih u arheološke, etnološke, istorijske, umetničke i numazmatičke zbirke. Narodni muzej Valjevo je u dva navrata (2005. i 2008.) odlikovan plaketom "Mihailo Valtrović", koju Muzejsko društvo Srbije dodeljuje najboljoj muzejskoj ustanovi u Srbiji u prethodnoj godini.

U sastavu Narodnog muzeja Valjevo postoji i interna muzejska galerija, u kojoj se godišnje postavi desetak raznovrsnih povremenih tematskih izložbi, sa prevashodno muzejskom tematikom, uz povremene programe koji prate i savremenu produkciju (likovna umetnost, fotografija...)

izvor:panacomp

Rajačke Pimnice

Na krajnjem istoku Srbije, dvadesetak kilometara južno od Negotina, nadomak srpko-bugarske granice, leže nadaleko čuvene Rajačke Pimnice. Rajačke Pimnice, u svetu jedinstveni kulturno-istorijski spomenik podignut je u čast vinu i vinovoj lozi. Monumentalni tajanstveni "grad vina" - Rajačke Pimnice, sa preko 270 prelepih kamenih zdanja, starih duže od dva veka, centralnom fontanom i trgom posvećenim Svetom Trifunu i uzanim ulicama koje vode do sledećeg reda kamenih vinskih podruma, pokrivenim specifičnim krovovima, nastao je na mestu po volji majke prirode i time namenjen proizvodnji, čuvanju i nezi prirodnih rajačkih vina. Posebno su dragocena crna vina, proizvedena sa ljubavlju i brigom domaćina iz Rajca, od grožđa blagorodnog rajačkog vinogorja.

Gradnja "kuća-vinskih podruma" u Rajačkim Pimnicama je započeta u 18. veku, u svrhu čuvanja vina u kamenim zdanjima - podrumima, koji su kasnije korišćeni i za proizvodnju čuvenih vina sa ovog područja. U skoro svakom od podruma Rajačkih Pimnica možete probati raznovrsna vina, ali ne zaboravite da kušate čuvena crvena vina ovoga kraja, proizvedena od domaćeg grožđa, uzgajanog na obližnjim obroncima. Groblje u Rajcu je takođe veoma zanimljivo i vredno posete, jer ćete na njemu pronaći mnoštvo veoma starih, fantastično i čudnovato isklesanih kamenih nadgrobnih spomenika, koji su jedinstveno kulturno obeležje ovog malenog sela istočne Srbije. Rajačke Pimnice su udaljene 250 km od Beograda.

izvor:panacomp

Muzej Ras Novi Pazar

Muzej „Ras" u Novom Pazaru se u svom pedesetpetogodišnjem delovanju svrstao u red najznačajnijih institucija u unutrašnjosti Srbije i predstavlja vitalnu ustanovu koja je svojim radom, rezultatima i entuzijazmom dala veliki doprinos u vrednovanju kulturne baštine područja juga Srbije. Region koji obuhvata delatnost Muzeja "Ras" je područje visokih planina Srbije otvorenih prema severoistoku. Veliki broj arheoloških nalazišta se nalazi na nadmorskoj visini iznad 1.000 metara.Na terotoriji Opštine Novi Pazar se nalaze utvrdjenja : Gradina na Pazarištu, Gradina u Postanju, Gradina u Juzcu, Kulina u Rogatcu, Gradina u Radalici, Gradina u Saronju, Kula u Kaludri, Gaj u Babrezu, Krš na Zlatnom Kamenu. Na podrucju Opštine Tutin se nalaze : Zlostup u Ostrovici, Gradina u Ramosevu, Jerinin Grad u Trojanu, Gradina u Humu, Djurdjevica u Djerekaru, Litica u Dobrinji i Tupi Krš u Izbegu. Najmanji broj nalazišta se nalazi na teritoriji Opštine Sjenica : Velika Gradina u Vrsenici, Sarski Krš u Dugoj Poljani, Gradina u Tuzinju i Samograd u Grgaju.

U radu Muzeja "Ras" se izdvajaju dva perioda : dvadesetogodišnji rad koga karakteriše prikupljanje znatanog broja veoma vrednih predmeta, posebno etnoloških, i period nakon izrade stalne postavke, koja je nastala kao rezultat obezbeđenja prostora i zapošljavanja stručnog kadra. Kroz oba perioda Muzej je razvijao sve oblike muzeološkog rada. Tokom vremena, od skromne zbirke je prerastao u muzej kompleksnog tipa, koji u svojim redovnim postavkama obuhvata sve oblasti ljudskog delovanja, od istorije, preko arheologije, numizmatike, etnologije, primenjene umetnosti do savremenog likovnog stvaralaštva. Prikupljeno je preko 6000 eksponata i veći broj istih je stručno obradjen i sredjen po zbirkama. U Muzeju se nalaze različite vrste alatki koje su koristile mnogobrojne zanatlije koje su živele i radile u Novom Pazaru, koje bogato predstavljaju način života i etničku šarolikost. Najveću pažnju svakako privlače proizvodi terzija, koji su izrađivali delove nošnji za siromašniji i srednji sloj, dok su bogatiji odeću nabavljali kod prizrenskih, skadarskih i sarajevskih majstora. Novopazarski majstori su odeću izrađivali od različitih materijala: čohe, kadife, svile, svilenog brokata, somota, atlasa i ukrašavali ih srmom - srebrnom ili pozlaćenom žicom, metalnom i svilenom bikmom (bućmom), kao i svilenim koncem i gajtanima. Lepotom izrade, bogatstvom zlatoveza i motivima izdvajaju se primerci misiraba, odnosno jeleka na koje su prišiveni „čepken" rukavi. Lepotom se ističu i miltani, čiji naziv potiče od persijske reči „nimten", kojom se označava kratki haljetak do struka sa dugim i uskim rukavima, koji su u donjem delu otvoreni. Rađeni su od čohe različitih boja i bogato ukrašeni zlatovezom. Jelek su nosile pripadnice ženskog pola, bez obzira na doba i nacionalno-etničku pripadnost. Jelek je rađen od somota ili čohe i bogato ukrašen zlatovezom. Pripadnice siromašnijih slojeva nosile su jeleke od drugih materijala, poput satena ili brokata. U Etnografskom odeljenju Muzeja nalazi se bogata zbirka peškira, peškir-mahrama, bošči, jastuk-bošči, čevra, učkura. Svi navedeni predmeti su rađeni od kupljenog materijala, koji je potom ručno ukrašavan zlatovezom ili vezom izvedenim svilenim i pamučnim koncem. Na seoskom području su peškiri tkani i od konoplje ili lana i, takođe, vezeni raznobojnim koncima. Najveći deo navedenih predmeta pripadao je nevestinskoj opremi koja je slagana u posebne sanduke „sehare", koji su sa spoljašnje strane ukrašeni kožom i metalnim okovima. Sastavni deo Etnoloskog Odeljenja je i soba „alaturka", uređena u orijentalnom stilu, kakvih je bilo u svim muslimanskim kućama. Enterijer ovakve sobe je minderluk sa jastucima, šiljte, mangal, dušekluk, ćilim i brojni primerci bakarnog posuđa : ibrici, sahani, tablje, posude za razne namene, tepsije, leđeni itd. Srpsku gradsku sobu predstvaljaju delovi nameštaja : ormar-vitrina, sto sa stolicama, tučana peć, sanduk za gardarobu, ikone.

izvor:panacomp

Staro Selo Sirogojno Muzej Sirogojno

"Staro selo Sirogojno" je muzej na otvorenom na površini od 15 hektara, udaljen 24 km od Zlatibora, koji je 1979. godine osnovao Jugoslovenski republički Institut za zaštitu spomenika kulture sa ciljem oživljavanja tipičog zlatiboskog domaćinstva iz 19. veka. Ovde su izloženi sadržaji i predmeti koji predstavljaju autentičnu arhitekturu i tradicionalni način života planinskog dinarskog područja i jugozapadne Srbije druge polovini 19. veka : kuća /zgrada za stanovanje/, vajat /samo za spavanje mladih bračnih parova/, gostinska kuća, ambar, pekara, staja, kačara, mlekara, kovačnica, kazandžijska radionica, pčelinjak, grnčarska radionica, šupa za sušenje šljiva, krčma... Mnoštvo kulturnih manifestacija se tradicionalno održava u Sirogojnu. To su izložbe ručno tkanih i štrikanih predmeta sa Zlatibora, letnje radionice tradicionalnih zanata i svojevrsnih riznica kulture /grnčarija, tkanje, slikanje, pravljenje mozaika.../Monumentalni kompleks crkve Sv. Petra i Pavla iz 18. veka i ceo kompleks Muzeja na otvorenom "Starog sela Sirogojna" su pod zaštitom države kao kulturno dobro velikog značaja. Ovde možete probati odlične tradicionalne specijalitete /kajmak, sir, pršutu, raženi crni hleb, heljdopitu, krompir ispod crepulje.../i kupiti svetski poznate suvenire visokog kvaliteta /ručno štrikani džemperi i drugi predmeti od vune, predmeti od drveta, sušeno voće - maline, kupine, borovnice.../. Muzej na otvorenom "Staro selo Sirogojno" u Sirogojnu je jedinstven u Srbiji i svakako izuzetno zanimljiva turistička destinacija.

izvor:panacomp

Štitkovo - staro vlaško selo Štitkovo

Štitkovo je slabo poznato, dobro očuvano seoce jugozapadne Srbije, na obroncima Zlatara, u okolini Nove Varoši, u jednom od najlepših delova Srbije. Štitkovo je muzej na otvorenom, smešten pored bistrog potoka, u čudesno lepom ambijentu manastira iz 1655. godine, skrivenom u uvali ispod visoke gorostasne stene, u sred podjavorskih pašnjaka. Štitkovo je autentično vlaško selo i izuzetna kulturno-istorijska znamenitost Zapadne Srbije, koja predstavlja seosku arhitekturu gorštačkog stanovništva. Jezgro Štitkova čine drevne kuće gradjene od kamena i drvenih greda dužine 15 metara, u ušorenom redu i obliku gradskih kuća u Srbiji s kraja 19. i početka 20. veka. Stitkovo je jedinstveni muzej na otvorenom i nesvakidašnji kulturni fenomen koji tek treba ispitati.

Štale i ostali ekonomski objekti Štitkova se nalaze na drugoj strani reke, a kuće su sasvim nesvakidašnje za današnje shvatanje : dole je magaza, gore kuhinja i sobe za spavanje. U centru sela Stitkova se nalazi Dom Kulture u kome se odrzavaju folklorni nastupi. Štitkovo je bilo sedište čuvenih srednjovekovnih knezova Raškovića, srpske vlastele od pre boja na Kosovu polju. Ovde su se kovali štitovi za vojsku, otuda selu ime.
Štale i ostali ekonomski objekti se nalaze sa druge strane reke, a kuće su san snova za današnje shvatanje : dole je magaza, gore kuhinja i sobe za spavanje. U centru sela Stitkovo se nalazi Bela Crkva i Dom Kulture u kome se odrzavaju folklorni nastupi. Ovo je dragulj kulturnog nasledja, nešto neviđeno u Srbiji. Štitkovo je bilo sedište čuvenih knezova Raškovića, srpske vlastele od pre boja na Kosovu polju. Ovde su se kovali štitovi za vojsku, otuda selu ime.

izvor:panacomp

Etno Park Terzica Avlija Zlakusa

Ljupko selo Zlakusa, između Užica i Požege, kroz koje su nekada prolazili turski karavani je od naselja siromašnih "zlatiborskih lončara", preraslo u pitom "tradicionalni raj", izuzetno zanimljiv posetiocima iz zemlje i sveta, koje je poznato po posebnim sadržajima i zanimljivostima. Zlakusu odlikuju čist vazduh, očuvana kultura i običaji, stari zanati i rukutvorine, posebno grnčarija ručne izrade koju radi više od 30 grnčara - tradicionalnih proizvodjača, guste šume bogate pečurkama, mirisne livade i proplanci sa divljim jagodama i lekovitim biljem, okruženi plodonosnim malinjacima i košnicama meda, vrhunski ukusno povrće, bezbrojne mogućnosti za aktivan odmor u prirodi, kao što je poseta Potpećke pećine i šetnja i pešačenje obeleženim stazama do vrha Gradina /934 metara/ i drugih... Etno park "Terzića avlija" je smešten nedaleko od centra sela Zlakuse, na brežuljku ispod same bukove šumice i predstavlja nekadašnje tipično seosko dvorište, koje se sastoji od dve stare srpske kuće (od kojih je jedna stara 100 godina, gradjena od nepečene cigle, sa krovom na četiri vode, pokrivenim starim biber crepom), restoranskog otvorenog prostora, "krcme", nekoliko fontana, suvenirnice, prostora za folklorne predstave. U jednoj kući se odvijao svakodnevni porodični život, a druga je koristila za gostinsku kuću, u kojoj su primani i posluživani gosti za slavu i slične prilike.

Starija kuća etno parka "Terzića avlija" je adaptirana u trosobni apartman, sa tradicionalnim elementima za potrebe seoskog turizma, a kuća u kojoj je radila škola, danas predstavlja svojevrsni muzej; etno soba je deo stalne izložbe, a druga prostorija sa vitrinama obuhvata tematske izložbe iz bogate zbirke etno parka (narodne nošnje, antikvarne srpske knjige, stari srpski časopisi, stare razglednice zlatiborskog okruga, materijal iz prvog srpskog rata, ratni dnevnici, materijal iz drugog svetskog rata, stara pošta, srpske marke i novac, akcije srpskih banaka iz perioda Kraljevine, majstorska i kalfenska pisma, srpsko ordenje i vojne oznake, srpske uniforme i nošnje na fotografijama, samostalna izložba fotografija, preslice i vretena....) U većoj brvnari, staroj preko 100 godina, nalazi se postavka nekadašnje učionice sa starim klupama - "skamijama" i ostalim školskim inventarom iz vremena kada je u današnjem Etno parku radila seoska škola. Jedan deo zatravnjene padine je uredjen u eko-kamp sa tuševima i toaletima, u cijem produžetku je novi objekat apartmanskog tipa kategorije 4 zvezdice, koji se sastoji od prostranog dnevnog boravka sa opremljenom kuhinjom, dve spavace sobe, kupatila i predivne terase sa pogledom na okolna zelena brda. Bašta Etno parka "Terzića avlija" je uredjena za raznovrsne manifestacije na otvorenom, seminare, okupljanja pevačkih grupa i narodnih orkestara, književne večeri, umetničke izložbe i druge kulturne dogadjaje. U brvnari na ulazu u Etno park "Terzića avlija" mozete kupiti autentične srpske suvenire, koje izradjuju lokalni majstori, medju kojima preporučujemo ručno radjene keramičke posude i drugu raznovrsnu grnčariju ili srpske šajkače...

Poseban utisak ostavlja nastup omladinskog i veteranskog folklornog ansambla "Zavičaj", koji broji nekoliko stotina izvanrednih mladih izvođača, radosnih zbog svog doprinosa negovanju srpske kulture i mogućnosti da gostima iz Srbije i sveta predstavljaju svoje nezaboravne umetničke veštine i talenat. Ovi posvećeni mladi i sredovečni umetnici ponekad nastupaju zajedno sa čuvenim trubačkim orkestrom Veljka Ostojića, koji potiče iz Zlakuse, a nekoliko puta je pobedio na Saboru trubača u Guči.... Na njihovim nastupima gosti mogu da upoznaju stare običaje i kulturu Zlakuse i okoline : zlakuska svadba, običaji oko žetve ili berbe ... Etno selo "Terzića avlija" je jedna od omiljenih destinacija u našim turističkim programima, zahvaljujući izuzetnim ljudima koji je vode, kao i posebno prijatnim i zanimljivim sadržajima, kojima obiluje.

izvor:panacomp

Tiffany Radionica za obradu stakla Tripkova

U zlatiborskom selu Tripkova je Velimir Tošanić, jedan od pokretača kulturne inicijative, osnovao svoju zanatsku radionicu za umetničku obradu stakla u "tiffany" tehnici. Od osnivanja 1988. godine do danas, Radionica za umetničku obradu stakla je postigla visok nivo umetničke obrade, kombinacijom različitih tehnika : vitraz, fuzija, peskarenje, plitki reljef, oslikavanje...

U saradnji sa projektnim birooima, oplemenili su mnoge javne ustanove i privatne rezidencije, poslovne prostore i objekte od nacionalnog značaja u Srbiji i inostranstvu. Umetnici su učestvovali na brojnim umetničkim sajmovima i likovnim izlozbama. Aktivno saradjuju sa umetničkim skolama, akademijama za primenjenu umetnosti i brojnim umetnicima iz sveta likovne umetnosti.

izvor:panacomp

Zavicajni Muzej Knjaževac

Muzej grada Knjaževca nalazi se u kući Ace Stanojevića, radikalskog prvaka i predsednika Narodne skupštine Srbije. Kuća je spomenik kulture, sagrađena 1910. godine po uzoru na italijanske vile. U gornjoj etaži ambijentalno je prikazan građanski enterijer sa kraja 19. i početka 20. veka. Izloženi predmeti kulturne i umetničke vrednosti, su pre svega lični predmeti Ace Stanojevića i njegove porodice, a deo eksponata dobijen je na poklon od starih knjaževačkih porodica, s obzirom da je Knjaževac nekadašnji Gurgusovac jedna od najstarijih varoši u Srbiji. U donjoj etaži Muzeja grada Knjaževca, u galerijskom prostoru održavaju se različiti muzejski sadržaji - književne i muzičke večeri, različita predavanja itd. Stalna muzejska postavka, od praistorije do današnjih dana, predstavljena je u zgradi iz 1906. godine, u Karadjordjevoj ulici broj 15., u strogom gradskom centru. Zasebna celina, kao jedinstvena zbirka u svetu je Muzej dvopredjnih vunenih čarapa Timoka, iz perioda od 18. do 20.veka, Vidosave i Svetozara Popovića, koja je 1965. godine proglašena spomenikom kulture Srbije.

Arheo-etno park u Ravni pored Knjaževca, kompleks muzeja na otvorenom, sa istraživačkom stanicom, lapidarijumom sa rimskim epigrafskim spomenicima sa obližnjeg arheološkog lokaliteta, antičkog utvrdjenja Timacum Minus i sa tipičnim kućama tradicionalne arhitekture knjaževačkog kraja. U podrumu Velike kuće osnovan je Muzej vina.

izvor:panacomp

Vojvođanski Muzej - Muzej Vojvodine

Osnivanje Muzeja Vojvodine, državne institucije od posebnog interesa, vezuje se za Maticu srpsku, odnosno "Letopis Matice srpske" u kome se prvi put rodila ideja o potrebi osnivanja muzejske zbirke 1825. godine. Ova ideja je realizovana 1847. godine kada je osnovana Srpska narodna zbirka ili Muzeum, a nekoliko decenija kasnije, tačnije 1933. godine prerasla je u Muzej Matice Srpske. U cilju stvaranja centralnog muzeja sa delokrugom rada za celu AP Vojvodinu, Muzej Matice srpske je reorganizovan i osnovan je Vojvodjanski muzej 30. maja 1947. godine, kome je osim zadatka stručnog nadzora nad svim muzejima u Pokrajini, poverena i zastita i staranje o istorijskim i kulturnim spomenicima i prirodnim lepotama Vojvodine.

Spajanjem Vojvodjanskog muzeja i Istorijskog muzeja Vojvodine 20. maja 1992. godine nastao je Muzej Vojvodine koga danas čini nekoliko medjusobno povezanih celina: arheologija, istorija, istorija umetnosti, etnologija, konzervatorsko-restauratorska radionica, biblioteka, pedagoška sluzba. Muzej Vojvodine je smešten u dve zgrade u Novom Sadu, a ima i tri depandansa: Primenjenu umetnost u Celarevu, Etno-kucu u Backom Jarku i Muzej štampe u Novom Sadu. Zbirke Muzeja Vojvodine predstavljaju blago od neprocenjive vrednosti sa područja Vojvodine u rasponu od paleolita do kraja dvadesetog veka. Posle višedecenijskih aktivnosti, pristupilo se izradi stalne postavke Muzeja, koja je otvorena 1990. godine, a šest godina kasnije izvršena je i dopuna iste. Postavka se nalazi na prostoru od 2000m², a čini je 4000 predmeta ukomponovanih u tri tematske celine - arheologija, istorija i etnologija.

izvor:panacomp

Vukov Muzej Tršić

Tršić je rodno mesto Vuka Stefanovića Karadzića, srpskog lingvističara i reformatora srpskog jezika (1787-1864.). Prvi podaci o naseljenosti Tršića potiču iz prve polovine 16. veka.

Od 1971. godine u Tršiću se odrzava Đački Vukov sabor, koji je Generalna konferencija UNESCO uvrstila u svoj kalendar znaČajnih kulturnih dogadjaja, usvajanjem Rezolucije o proglašenju Vukove zadužbine medju svetsko kulturno nasleđe.

izvor:panacomp

Galerija slika Save Šumanovića

Sava Šumanović, najznačajniji srpski slikar prve polovine 20. veka je svoju mladost i poslednje dane života proveo u Šidu, gde se danas nalazi njegova galerija. Galerija Save Šumanovića je osnovana 1952. godine zahvaljujući poklonu slikareve majke, Perside Šumanović, od 417 sinovljevih slika i kuće u kojoj su dela izložena. Vesna Burojević, istoričar umetnosti i direktor Galerije Sava Šumanović u Šidu, s ponosom naglašava da je u posedu Galerije najveći broj Šumanovićevih slika.

Sava Šumanović je rođen 1896. godine u bogatoj i uglednoj buržujskoj porodici, u Vinkovcima. Ubrzo se porodica preselila natrag u Šid. Najznačajniji događaj u slikarevoj karijeri je svakako bio njegov odlazak u Paris, krajem dvadesetih godina 20. veka. Pola godine provedene u studiju čuvenog profesora umetnosti Andrea Lota, koji je Savu Šumanovića smatrao svojim najtalentovanijim učenikom i čiji je umetnički post-kubizam zaivek promenilo život mladog umetnika. Sava Šumanović je srpski slikar koji je stvarao posebnu vrstu kasnog konzervativizma, više od Andrea Lota, koji je bio usmeren na kubizam. Sve to je učinilo Savu Šumanovića pionirom savremenih trendova srpskog slikarstva, koji su izuzetno postali popularni zahvaljujući uglavnom sposobnosti Save Šumanovića da prihvati i spozna promene u umetnosti. Pun oduševljenja i novih otkrića, Sava Šumanović je 1921. godine doživeo razočaranjena prvoj izložbi u Zagrebu, po povratku iz Pariza. Provincijska i konzervativna publika u Zagrebu nije razumela savremenu umetnost. Po povratku iz Pariza je slikao nago žensko telo, okruženo motivima i prirodom Šida, što su bili dominantni motivi do kraja života. Rat je došao u mali grad Šid, koji je postao deo Nezavisne Države Hrvatske. Ćirilica postaje zabranjeno pismo, te se umetnik, iz protesta, ne potpisuje na svojim slikama, već samo označava godinu u kojoj su nastale. Na Veliku gospojinu, 28. avgusta 1942. godine, Sava Šumanović je sa još 120 meštana uhapšen i odveden u Sremsku Mitrovicu, gde su ih ustaše streljale. Tako je tragično završio život jedan od najvećih slikara svih vremena. Ostavio je mnogo pripremljenog slikarskog materijala i slika....

Najpoznatije slike Save Šumanovića, "Doručak na travi", "Kupačice" i "Pijani brod" spadaju među najznačajnija dela modernog srpskog slikarstva.

izvor:panacomp

Muzej Istorije Jugoslavije

Muzej Istorije Jugoslavije, uprkos svom nazivu, ne spada u istorijske muzeje u klasičnom smislu, kako zbog načina na koji je nastao, tako i zbog modela rada po kojem funkcioniše. Postanak i način rada u protekloj deceniji čine Muzej Istorije Jugoslavije jedinstvenom i vrlo osobenom institucijom kulture Republike Srbije.

Samo jezgro Muzeja proizilazi iz „Muzeja 25. maj", osnovanog 1962. kada su kvalitet, količina, materijalna i emotivna vrednost poklona koje je Tito, tadašnji doživotni predsednik Jugoslavije dobijao, ne samo od svojih sunarodnika, već i od mnogih svetskih državnika, iziskivali poseban prostor za smeštaj i kategorizaciju. Nakon Titove smrti, „Muzeju 25 maj" priključeni su Kuća cveća, Rezidencija, Bilijarnica, Lovačka kuća, Stari muzej, kasnije i Spomen zbirka, a u sastavu Memorijalnog centra bio je i Muzej 4. juli. Tada je čitav kompleks dobio je naziv „Memorijalni centar JBT".

Oko 200.000 predmeta razvrstano je u 20 zbirki koje su omogućavale posetiocima da vide presek materijalne i duhovne kulture svih republika tadašnje Jugoslavije, od najstarijih predmeta sa našeg tla, do onih iz druge polovine 20. veka, ali i izuzetno dragocene poklone iz mnogih zemalja sveta.

Spajanjem sa Muzejom Revolucije, Muzej Istorije Jugoslavije je dobio sadašnji naziv, a misija Muzeja trebalo je da bude prikupljanje i objedinjavanje eksponata i arhivskog materijala u cilju zaokruženja istorijskog perioda trajanja Jugoslavije, gde bi pokloni sa drugih geografskih područja, pored svoje materijalne i estetske vrednosti, predstavljali ugled i značaj koji je Jugoslavija imala u periodu bipolarnog sveta.

No, useljavanje Slobodana Miloševića sa porodicom u deo muzejskog kompleksa usporilo je za izvesno vreme rad na stvaranju kompleksnog Muzeja istorije Jugoslavije, čija se nužnost još snažnije ispoljava danas, kada je prestala da postoji i sama Jugoslavija.

Ipak, taj prekid nije sprečio zaposlene u Muzeju da se, uprkos teškoćama, posvete vrlo živoj i aktivnoj izložbenoj delatnosti. Vrata Galerije na Trgu Nikole Pašića i Muzeja 25. maj otvorena su domaćimi stranim izlagačima, a oba prostora koriste se i za prikazivanje tematskih izložbi iz bogate riznice Muzeja, koje su vrlo posećene i imaju veliki odjek u kulturnom životu Beograda. Muzej Istorije Jugoslavije je razvio aktivnu saradnju sa mnogim inostranim muzejima, kao i predstavnicima ambasada u Beogradu, koji u njemu prepoznaju aktivnog i predusretljivog saradnika na polju kulturne i umetničke razmene.

izvor:panacomp