Ponos i stid isti svuda u svetu

Tokom sledećih nekoliko nedelja na Olimpijadi ćemo viđati brojne sportiste kako ponosno stoje ispršeni sa visoko uzdignutim rukama i izrazom trijumfa na licu. Sa druge strane, viđaćemo i one pognutih glava. Prema novom istraživanju, emocionalni izrazi ponosa i stida nisu naučene, kulturom definisane navike. Baš poput osnovnih emocija sreće, tuge, straha i gađenja, načini pokazivanja ponosa i stida su urođeni i verovatno su tokom evolucije postali sredstvo učvršćivanja našeg statusa ili izražavanja prihvatanja tuđe dominacije.

Džesika Trejsi, sa Odseka za psihologiju Univerziteta Britanske Kolumbije, i Dejvid Matsumoto, sa Odseka za psihologiju Državnog univerziteta u San Francisku, analizirali su fotografije 140 džudista koji su predstavljali 36 nacija na Olimpijskim i Paraolimpijskim igrama 2004. Fotografije su snimane nakon pobede ili poraza. Pedeset i troje takmičara je bilo slepo, a od toga dvanaestoro od rođenja. Način na koji su ljudi slepi od rođenja reagovali na pobedu i poraz je bio naročito važan istraživačima, jer ti takmičari nisu mogli da vide kako drugi ljudi izražavaju ponos i stid.