Naucna istrazivanja

Људска кожа отпорна на метке?
[You must be registered and logged in to see this image.]
nebojsa - 17. август 2011. у 16.33
Холандски научници, наводно развијају људску кожу отпорну на метке, пренео је лист „Дејли мејл”.

Како се наводи у тексту, научници у производњи „суперкоже” користе генетски модификовано козје млеко које има исте протеине као и паукова свила. Када се то млеко измузе, може се исткати у материјал који је десет пута снажнији од челика. Тај материјал се онда укршта са људском кожом и могао би да заустави метак, преноси лист изјаву једне од научника Џалије Есаиди.

Циљ ове групе научника је да креатинин из људске коже замене пауковом свилом како би кожа постала што отпорнија. Она је подсетила да је свила вековима била коришћена у борбама и да је чак велики освајач Џингис Кан своје коњанике опремао свиленим прслуцима, јер се стрела у додиру са свилом не ломи, што олакшава њено вађење из тела.

„Замислите сад прслук од паукове свиле који може да буде отпоран на метке”, рекла је она. „А сада да кренемо још даље. Зашто се мучити са прслуком. Замислите да замените кератин, протеин одговоран за снагу људске коже, протеином из паукове свиле. То је могуће додавањем гена паука који производе свилу, људским генима чиме се ствара човек отпоран на метке”, објаснила је она. (Блиц)

Otkrivena planeta na kojoj možda ima vanzemaljaca
[You must be registered and logged in to see this image.]
Evropski astronomi su otkrili 50 novih planeta iza našeg sunčanog sistema, od kojih 16 podsjeća na Zemlju.
Ovo je najveći broj takvih planeta otkriven istovremeno. Najveća planeta koju su pronašli je HD 85512 b i ona je po masi tri puta teža od Zemlje, a od nas je udaljena 36 svjetlosnih godina i nalazi se u Vela sazvježđu.

To je samo jedna od nekoliko novih planeta koje se nalaze u okruženju za koje naučnici veruju da ima vodu, pa je moguće da na njima ima i života.
- Otkriće HD 85512 b ukazuje da mogućnost postojanja drugih super- Zemlja planeta na kojima je moguć život i to oko zvezda koje su slične Suncu- rekao je astronom Majkl Mejor sa univertziteta u Ženevi.

Ove planete od kojih neke imaju masu istu kao Zemlja, a druge su i po 10 puta teže, posebno su zanimljive za astronome jer veruju da bi na njima razvoj života bio izvodljiviji i lakši nego na našoj planeti, prenosi Big Radio.



(Banjaluka-Info / D.M.)

Zlato je na Zemlju padalo kao kiša !
[You must be registered and logged in to see this image.]
Dok cijena zlata obara nove rekorde , istraživači Univerziteta u Bristolu otkrivaju da je ono na Zemlju stiglo iz svemira , zajedno sa kišom meteorita .
Zemljina kora i omotač sadrže daleko više zlata nego što bi se prema postojećim modelima formiranja planeta moglo pretpostaviti . Britanski naučnici su analizovali neke od najstarijih stena na Zemlji i pokazali da je zlato zapravo metal koji je " uvezen iz svemira " i da je na našu planetu stiglo mnogo kasnije nakon njenog formiranja .

U studiji objavljenoj u magazinu " Nature " oni objašnjavaju da je tokom formiranja Zemlje , gvožđe potonulo u centar planete , čineći njeno jezgro , što je trebalo da se dogodi i sa plemenitim metalima .

U zemljinoj kori i omotaču ne bi trebalo dakle da bude siderofilnih elemenata . Budući da zlato često pronalazimo blizu same površine , moguće je zaključiti da je na Zemlju stiglo naknadno , u vreme kada se naša planeta potpuno ohladila , tvrde naučnici , prenosi " Tanjug " .

Merenjem izotopa u stenama na Grenlandu , starih skoro četiri milijarde godina , naučnici su uspeli da ustanove datum kada je iz svemira stigla " pošiljka " sa zlatom i povežu ga sa tzv . " terminalnim bombardovanjem " kada je na zemlju palo 20 milijardi milijardi tona asteroidnog materijala .

Zemlja je nastala efektom grudve snega ili akrecija pre 4,55 milijardi godina . Jezgro od gvožđa sa mešavinom plemenitih metala formirano je odmah potom , u roku od nekoliko miliona godina .

Sudar svemirskog tela veličine Marsa i Zemlje doveo je do nastanka Mjeseca i okončao formiranje naše planete . Da je zlata bilo na našoj planeti dotad bi se našlo zarobljeno u zemljinom jezgru, prenosi 24sata.info.

Pre oko 3,9 milijardi godina , Zemlja je zasuta ogromnom količinom meteorita koji su na Zemlju doneli na tone zlata .





(Banjaluka-Info / D.M.)

Vještački list koji reprodukuje fotosintezu


Američki naučnici proizveli su vještački list sposoban da sunčevu svjetlost direktno pretvara u energiju koja može sa se skladišti i kasnije koristi, objavljeno je u američkoj reviji "Sajens"

Takvom listu - solarnoj ćeliji izrađenoj od silicijuma, sa različitim katalitičkim materijalima pričvršćenim s obje strane lista, ne treba nikakvo spoljašnje napajanje ni kontrolni strujni krug da bi funkcionisao, navode naučnici.

Dovoljno je da se list stavi u posudu sa vodom i da se izloži sunčevoj svjetlosti, navodi Danijel Nosera, profesor na Tehnološkom Institutu u Masačusetsu, koji je glavni autor ovog rada.

List tada ubrzano počinje da proizvodi veliku količinu mjehurića kiseonika na jednoj strani, a vodonika na drugoj.

Kada se list stavi u posudu sa pregradom kojom se dvije površine lista odvoje, proizvedeni mjehurići se onda mogu sakupiti, uskladištiti i potom koristiti za proizvodnju električne energije.

"Ako se ti mehurići kiseonika i vodonika stave u gorivnu ćeliju, oni se ponovo spoje i nastaje voda, pri čemu se u ovom procesu stvara električna energija", objasnio je Nosera.

On je dodao da je ovaj list potpuno sastavljen od jeftinih materijala - kao što je silicijum, kobalt i nikl i funkcioniše u običnoj vodi.

Drugi sistemi koji mogu da koriste sunčevu svjetlost da odvoje kiseonik iz vodonika formiranjem vode koristili su korozivni materijal ili rijetke i skupe materijale, kao što je platina.

Ovaj vještački list sastoji se od tankog sloja poluprovodnika silicijuma, materijala koji se koristi u proizvodnji većine solarnih ćelija.

Ovi poluprovodnici transformišu solarnu energiju u kontinuirani tok bežične struje unutar lista.

Sloj kobalta kao katalizator oslobađa kiseonik kao potencijalno gorivo.

Druga strana lista od silicijuma prekrivena je slojem od legure nikla, molibdena i cink koji omogućavaju oslobađanje vodonika iz molekula vode.

Ideja je "u povoju", ali ima veliki potencijal, izjavio je ovaj naučnik i istakao da ovom sastavu ne trebaju žice, veoma je lagan i, osim uređaja za skupljanje i čuvanje mjehurića kiseonika i vodonika, ne zahtijeva puno dodatne opreme.

"Riječ je samo o tome da stavite vještački list u čašu vode i reakcija počinje", dodao je Nosera.

On je, međutim, napomenuo da ovaj novi sistem još nije spreman za komercijalnu proizvodnju, jer sistem prikupljanja i skladištenja, uključujući i ostalo, tek treba da se razvije.

Nosera je zaključio da je kreiranje ovog vještačkog lista jedan korak, ali da on ide u dobrom smjeru.



srna

VIDEO - Da li je ovo dokaz vanzemaljaca na Zemlji?
[You must be registered and logged in to see this image.]
Peruanski istraživači objavili su da su u regiji Kusko, u samom srcu civilizacije Inka, pronašli vrlo čudnu mumiju.
Tajanstvena mumija je izložena u muzeju Ritos Andinos u Andahajlilasu, oko 700 kilometara jugoistočno od glavnog grada Lime i, prema riječima stručnjaka, ima niz karakteristika koje nema nijedno ljudsko biće.

"Mumija je visoka samo pedesetak centimetara, što baš i nije svojstveno čovjeku. Ima trouglastu glavu, a očne duplje su prevelike", rekao je direktor muzeja, antropolog Renato Davila.

Davila je napomenuo i da izbočina na vilici i razvoj vilice nikako ne odgovaraju "navodnim godinama mumije".

"Takav donji dio vilice nema nijedan narod na svijetu. Rupa na vrhu glave takođe privlači pažnju. Ima umnjake i kutnjake kakve nema nijedno ljudsko biće", kaže Davila.

I antropolog Pablo Bajabar iz Lime pokušava da složi "slagalicu" oko čudno formirane lobanje, ali ne prihvata tezu da "zato što ona ne izgleda kao ljudska mora da bude vanzemaljska", prenose vesti-online.

"Dječije glave su proporcionalno veće od njihovih tijela. Ovde imamo otvorenu fontanelu, koja se obično zatvori do 31. mjeseca života, a imamo i kutnjake koji se obično pojavljuju između 13 i 19 mjeseci. Dakle, ovde se vjerovatno radi o detetu starom oko 2 godine sa ogromnom glavom", kaže Bajabar i dodaje da se vjerovatno radi o ljudskoj žrtvi kao dar bogovima.

Postoji i mogućnost da je lobanja namjerno deformisana kao dio nekog plemenskog rituala. Praksa istezanja (izduživanja) lobanja, kako bi se označila pripadnost društvenom položaju, datira od pre 9.000 godina. Izduživanje lobanje bila je učestala pojava u mnogim kulturama - radile su je Maje, sjevernoamerički domoroci i australijski Aboridžini.





(Banjaluka-Info / D.M.)

Genetski modifikovana hrana osvaja svijet
PONEDELJAK, 27 FEBRUAR 2012
[You must be registered and logged in to see this image.]
Skoro 17 miliona farmera u 29 zemalja svijeta uzgajalo je prošle godine genetski modifikovane kulture.
To je nedavno objavila ISAAA, organizacija čiji je cilj da ublaži posljedice gladi uz pomoć biotehnologije.

Lani su GM kulture rasle na 160 miliona hektara, što je za osam odsto više nego 2010. godine.

SAD su i dalje svjetski lider i 2011. uzgajale su GM usjeve na 69 miliona hektara. Slijedi Brazil koji je uzgajao GM usjeve na više od 30 miliona hektara, što je 20 odsto više nego 2010. godine. Brazil je u septembru odobrio soju otpornu na virus, što je prva GM kultura nastala u javnom institutu jedne zemlje u razvoju. Na trećem mjestu je Argentina, a među 10 najvećih uzgajivača GM kultura su i Indija, Kanada, Paragvaj, Pakistan, Јužnoafrička Republika i Urugvaj.


- Od 1996. godine kada se počelo sa uzgojem GM useva, nova tehnologija se usvajala brzinom bez presedana - izjavio je Klajv DŽejms, autor ISAAA-ina izveštaja. Istakao je kako su glavni korisnici GM tehnologije, njih 15 miliona, farmeri iz zemalja u razvoju.

Skoro polovina GM kultura raste u zemljama u razvoju, a najviše se gaje biotehnološke verzije kukuruza, soje, pamuka, kanole, šećerne repe, lucerke, papaje, buče, paradajza, slatke paprike i krompira, prenosi RTRS.

- Istina je da su površine pod GM biljkama svake godine sve veće i da se sve više uzgajivača odlučuje za te kulture. Ipak, površine pod konvencionalnim kulturama još uvijek su mnogo veće - rekao je Hrvoje Fulgosi, molekularni biolog iz Instituta Ruđer Bošković u Zagrebu.

- Prevlast GM kultura u budućnosti može se očekivati tek ako azijske zemlje pređu na gajenje GM riže. Neke kulture, poput pamuka, već su 85 odsto genetski modifikovane, a soja se približava ovoj brojci. Mislim da će brzinu prihvatanja GM kultura ponajprije diktirati cijene hrane. Na primjer, GM soja na tržištu postiže 30 odsto nižu cijenu od konvencionalne - istakao je Fulgosi.


EVROPA SE ŽESTOKO PROTIVI

- Evropa je u posljednjim decenijama imala nekoliko velikih afera povezanih s ljudskom ishranom. Svi se sjećamo kravljeg ludila i dioksina u jajima. Zbog toga su evropski potrošači opravdano oprezni - smatra ovaj naučnik i ističe, da su ti skandali znatno usporili istraživanja s GM biljkama u Evropi.

Sasvim drukčija situacija vlada u Evropi gdje u nizu zemalja postoji snažan otpor GMO proizvodnji. Nakon što je 1998. odobrila GM kukuruz MON810 američkog biotehnološkog diva Monsanto, Evropska komisija uvela je moratorijum kojim je bila onemogućena sadnja novih, komercijalnih GM usjeva u zemljama članicama. Taj tip kukuruza uzgaja se u Španiji, Portugalu, Poljskoj, Češkoj, Slovačkoj i Rumuniji. Najžešći protivnici GMO-a su NJemačka, Austrija, Grčka, Mađarska, Luksemburg i Bugarska.

- Velike kompanije su potpuno premjestile ova istraživanja u druge države svijeta. U Evropi je skoro nemoguće dobiti dozvolu za probna polja sa GM kulturama. Sada su druge države razvile tehnologiju, a Evropa nema čime odgovoriti - dodao je Fulgosi. Naglašava kako evropski uzgajivači proizvode ono što tržište prihvata.

- Ako evropski potrošači ne žele GM kulture, legitimno je da se one ne gaje. Evropa nikada nije bila značajan izvoznik kukuruza i soje pa tu nema što izgubiti. Ekološka proizvodnja može se upravo u Evropi razviti kao vrlo kompetitivna. Ipak, kriza nalaže da većina ljudi traži što jeftiniju hranu - objasnio je on.





(Banjaluka-Info / D.M.)

Običan mali prst bio je dovoljan da potpuno promeni naš pogled na razvoj Homo sapiensa
i njegov život sa bliskim rođacima, poput Neandertalaca.

Nakon što je dve godine stajao zaboravljen, mali prst šestogodišnje devojčice otkrio je
dugo čuvanu tajnu - DNA dosad nepoznate vrste čoveka. Nova vrsta bila je srodnija
Neandertalcima nego Homo-sapiensu i postojala je paralelno s njima. Tokom razdoblja u
kojem su te vrste zajedno postojale, dolazilo je i do međusobnog mešanja, pa se deo
njihovog genetskog nasleđa integrisao u naš DNA.

Prst je star 30.000-50.000 godina, a otkriven je u jednoj pećini u južnom Sibiru. Vrsta je
nazvana Denisovanci, prema pećini Denisova, u kojoj je prst i pronađen. Pretpostavlja se
da su dve vrste došle u kontakt nakon što je Homo sapiens započeo naseljavanje tog
dela Azije, a stanovnici Papue Nove Gvineje i raznih južnopacifičkih ostrva nasledili su i
do 5% njihove DNA.

DNA izumrle vrste pronađen u današnjim ljudima

Istraživanje genoma Denisovanaca izvršeno je u Institutu Maks Plank, u Lajpcigu.
Neandertalci su se takođe mešali sa Homo sapiensom, a deo njihove DNA u nekim
pripadnicima Homo sapiensa iznosi od 1% do 4%.

Ovim otkrićem zaključeno je da su, u vreme kad je Homo sapiens napustio Afriku, na
svetu postojale četiri različite vrste čovjeka - Homo sapiens, Nenadertalci, Denisovanci i
"Hobiti", odnosno patuljasta vrsta Homo floresiensis.

Denisovanci su očito živeli u tom delu Azije, jer su njihovi geni dospeli od Sibira sve do
Melanezije. Za spomenuti udeo u DNA od oko 5% bilo je dovoljno i samo nekoliko
desetina parova koji su se ukrštali, a zasad nije poznato zašto je tako raširena grupa
jednostavno izumrla. Najverovatniji uzrok je opet Homo sapiens, koji je stupanjem na
scenu nagovestio slabljenje i izumiranje ostalih vrsta čoveka.

Poslednjih nekoliko desetine hiljada godina, kao moderna vrsta čoveka, sami smo na
Zemlji. Naših najbližih rođaka više nema, ali ovo otkriće čini se da pokazuje da nisu
potpuno izumrli i da i dalje žive u nama.

DNA izumrle vrste pronađen u današnjim ljudima

Istraživanje genoma Denisovanaca izvršeno je u Institutu Maks Plank, u Lajpcigu.
Neandertalci su se takođe mešali sa Homo sapiensom, a deo njihove DNA u nekim
pripadnicima Homo sapiensa iznosi od 1% do 4%.

Ovim otkrićem zaključeno je da su, u vreme kad je Homo sapiens napustio Afriku, na
svetu postojale četiri različite vrste čovjeka - Homo sapiens, Nenadertalci, Denisovanci i
"Hobiti", odnosno patuljasta vrsta Homo floresiensis.

Denisovanci su očito živeli u tom delu Azije, jer su njihovi geni dospeli od Sibira sve do
Melanezije. Za spomenuti udeo u DNA od oko 5% bilo je dovoljno i samo nekoliko
desetina parova koji su se ukrštali, a zasad nije poznato zašto je tako raširena grupa
jednostavno izumrla. Najverovatniji uzrok je opet Homo sapiens, koji je stupanjem na
scenu nagovestio slabljenje i izumiranje ostalih vrsta čoveka.

Poslednjih nekoliko desetine hiljada godina, kao moderna vrsta čoveka, sami smo na
Zemlji. Naših najbližih rođaka više nema, ali ovo otkriće čini se da pokazuje da nisu
potpuno izumrli i da i dalje žive u nama.

O Denisovancima
[You must be registered and logged in to see this image.]
Prije dvije godine otkrivena u špilji u južnom Sibiru, 30.000 godina stara kost iz prsta potječe od mlade djevojke koja nije bila pripadnik ranih suvremenih ljudi niti neandertalaca, već je pripadala do sada nepoznatoj skupini ljudskih rođaka koji su vjerojatno živjeli na većem dijelu Azije tijekom kasnog pleistocena. Tko su to denisovanci, doznajte u nastavku...


Iako se fosilni ostaci sastoje od samo jednog fragmenta kosti i jednoga zuba, DNK izolirana iz kosti je bila dovoljna za sekvenciranje genoma, na temelju kojeg su znanstvenici došli do zapanjujućih zaključaka o ovoj izumrloj grani ljudskog rodoslovnog stabla nazvanoj denisovanci, prema špilji gdje su fosilne kosti pronađene. Otkriće je u časopisu Nature objavio međunarodni tim znanstvenika, od kojih je većina sudjelovala u projektu „Neandertalski genom". Suautor Richard Green sa Sveučilišta u Kaliforniji (Santa Cruz) imao je glavnu ulogu u analizi sekvenciranih podataka, za što je dizajniran poseban portal na UCSC pretraživaču genoma (UCSC Genome Browser). Skupinu znanstvenika je vodio poznati autoritet na ovome polju - Svante Pääbo s Max Planck Instituta za evolucijsku antropologiju u Leipzigu (Njemačka).
Uspoređujući genom denisovanaca s genomima suvremenih ljudi i neandertalaca, znanstvenici su odredili da su denisovanci sestrinska skupina neandertalaca, tj. da potječu od iste ancestralne populacije koja se odvojila ranije od predaka današnjih ljudi. Također, istraživanjima su pronađeni iznenađujući dokazi o prisutnosti dijela genoma denisovanaca kod suvremenih Melanežana*, što znači da je postojao kontakt između denisovanaca i predaka Melanežana, isto kao što su se neandertalci vjerojatno križali sa precima svih suvremenih ne-Afrikanaca.
„Priča sada postaje malo kompliciranija", kaže docent Green. „Umjesto jednostavne priče o suvremenim ljudima koji migriraju iz Afrike i zamjenjuju neandertalce, na koju smo navikli, sada vidimo ove veoma ispremiješane priče s više sudionika i interakcija nego što smo ranije smatrali."
Čini se da su denisovanci bili veoma drugačiji, i genetski i morfološki, od neandertalaca i suvremenih ljudi. Zub pronađen u istoj špilji kao i kost iz prsta morfološki se razlikuju od neandertalaca i suvremenih ljudi te više sliče na ostatke mnogo starijih ljudskih predaka kao što su Homo habilis i Homo erectus. DNK analiza je pokazala da zub i kost iz prsta dolaze od različitih jedinki iz iste populacije.
Kost iz prsta je 2008. godine pronašao ruski znanstvenik u špilji Denisova (fotografija desno) koja je arheološko nalazište u južnom Sibiru. Svante Pääbo, koji je prije radio s ruskim znanstvenicima, dobio je kost za istraživanja na drevnoj DNK.
[You must be registered and logged in to see this image.]
DNK iz kosti te sekvencirali mitohondrijski genom, tj. manju DNK sekvencu odvojenu od kromosomske DNK, koju je lakše dobiti iz starih uzoraka. Rezultati koji su objavljeni prošle godine pokazali su iznenađujuću divergenciju u odnosu na mitohondrijske genome neandertalaca i suvremenih ljudi, te su znanstvenici ubrzo počeli raditi na sekvenciranju jezgrinog genoma.
„Sreća je bila što je ovo otkriće došlo ubrzo nakon projekta neandertalskog genoma, budući da smo već imali okupljen tim spreman za sličnu analizu", navodi Green te nastavlja: „ovo je nevjerojatno dobro sačuvan uzorak te je bio užitak raditi s tako dobrim podacima. Ne znamo sve razloge zašto, ali gotovo je čudesno koliko je dobro očuvana ova DNK."
Prema njegovim riječima, veza između denisovanaca i današnjih Melanežana je bila u potpunosti neočekivano otkriće. Komparativna analiza, koja je uključivala genome osoba s Nove Gvineje i i otoka Bougainville, pokazuje da genetski materijal koji dolazi od denisovanaca čini od 4 do 6% genoma nekih populacija Melanežana. „Činjenica da su denisovanci otkriveni u južnom Sibiru, ali su doprinijeli genetskom materijalu populacija suvremenih ljudi u jugoistočnoj Aziji sugerira da je njihova populacija možda bila raširena u Aziji tijekom kasnog pleistocena", smatra David Reich (Harvard Medical School) koji je vodio analizu populacijske genetike.
Nije jasno zašto fosilni dokazi nisu do sada otkrili postojanje ove grupe drevnih ljudskih rođaka. Međutim, Green dodaje kako se za kost iz prsta prvotno smatralo da pripada ranom suvremenom čovjeku, a da su zubi slični drevnim ljudskim precima. „Moguće je da su drugi uzorci krivo određeni, no sada, analizirajući DNK, možemo točnije odrediti što oni zapravo jesu. Tehnički to postaje jednostavnije napraviti i to je odličan nov način za izvlačenje informacija iz fosilnih ostataka."
U svjetlu genoma neandertalaca i denisovanaca, javlja se nova, kompleksnija slika evolucijske povijesti suvremenih ljudi i naših izumrlih rođaka. Green smatra da je vjerojatno postojala ancestralna skupina koja je napustila Afriku prije otprilike 300.000 do 400.000 godina, te je brzo divergirala. Jedna grana su postali neandertalci, koji su se proširili po Europi, a druga grana je otišla na istok te su postali denisovanci. Kada su suvremeni ljudi napustili Afriku prije otprilike 70.000 do 80.000 godina, prvo su susreli neandertalce. Taj susret je ostavio tragove nenadertalskog genoma raspršenog kroz genome svih ne - Afrikanaca. Jedna skupina ljudi kasnije je došla u kontakt s denisovancima te je ostavila tragove njihovog genoma u genomima ljudi koji su se smjestili na području Melanezije.
„Ovo istraživanje nam je donijelo nekoliko zanimljivih informacija, no voljeli bismo znati mnogo više o denisovancima i njihovim interakcijama s ljudskim populacijama", navodi Green i dodaje: „morate se pitati postoje li druge populacije koje tek trebaju biti otkrivene. Postoji li četvrti sudionik u ovoj priči?"