Milić od Mačve

Milić od Mačve (30.10.1934, Belotić - 8.12.2000, Beograd), bio je jedan od najpoznatijih srpskih slikara XX veka.

Milićevo pravo ime bilo je Milić Stanković ali je široj javnosti više poznat pod svojim umetničkim pseudonimom Milić od Mačve, značenja da je poreklom iz Mačve, oblasti u severozapadnoj Srbiji čiji je najveći grad Šabac.

Diplomirao je na Akademiji likovnih umetnosti 1959. godine. Nakon toga je bio na studijskom boravku u Parizu. Prvu samostalnu izložbu otvorio je 1. septembra 1959. u Beogradu. Prvu samostalnu izložbu u inostranstvu imao je 1964. godine u Ženevi. Član je ULUS od 1960. godine. Tokom 1964. i 1965. godine živeo je i radio u Parizu, potom u Beogradu, Briselu, Belotiću, na Zlatiboru i na Pirosu (Grčka). Bio je jedan od 13 članova društva "Medijala", osnovanog 1956. godine. Članovi grupe bili su: Olja Ivanjicki, Miro Glavurtić, Vladimir Veličković, Kosta Bradić, Ljuba Popović, Dado Đurić, Milić od Mačve, Vladan Radovanović, Uroš Tošković, Milovan Vidak, Siniša Vuković i Svetozar Samurović.

On je bio slikar, vajar, arhitekta i pesnik, i po tome je svojevrstan i zanimljiv. Teme njegovih slika vezane su za nacionalnu prošlost. Milić Stanković je slikao Srbiju, Mačvansku zemlju, svoje detinjstvo provedeno u Belotiću, selu svog rođenja. Crtež i detaljno opisivanje scena na slikama su i osnovne odlike ovog umetnika.
Njegovi uzori su bili stari majstori, Boš, Brojgel, Generalić, Salvador Dali. Zavičaj i stradanja naroda tokom Drugog svetskog rata su takođe bili preokupacija i samog slikara i česta su tema na njegovim slikama.

Umetnikova opsesija su bili balvani, užarene lopte, sante leda. Slike su mu bile ispunjene detaljima: demonima, noćnim pticama, džinovskim satovima, kulama, crkvama, plotovima, krčazima, krstovima, šlemovima… Za razliku od svog uzora Salvadora Dalija njegova neobičnost je domaćeg porekla. Za njega je Mačva sveto mesto zemlje Srbije i on, Milić od Mačve, sin Radovanov, unuk Pantelijin neće dati da se sveta mesta zaboravljaju.
Za njegovo slikarstvo bi se moglo reći da je svojstvena mešavina figurativnog nadrealizma i naivne umetnosti.

Imao je specifičan stil odevanja: crni plašt sličan mantiji, crnu beretku i štap nalik na vladičanski.

Devedestih godina XX veka istupao je u javnosti kao zastupnik Srpske autohtonističke škole koja smatra da su Srbi najstariji narod na svetu. Bio je protivnik Srpske akademije nauka i umetnosti i predlagao da se nekim akademicima oduzmu doktorske titule. U nekim krugovima važio je za jednog od najvećih srpskih rodoljuba.

Gradu Kruševcu ostavio je oko 130 slika, uglavnom ulja na platnu, uz nekoliko akvarela i grafika.

Preminuo je 8. decembra 2000. godine i sahranjen u Aleji zaslužnih građana na Novom groblju u Beogradu